Ο Πιτσιρίκος με ξεμπρόστιασε

χθες βράδυ στην ραδιοφωνική εκπομπή στον Κόσμος 93,6. Έτσι λοιπόν ήρθε η ώρα, νωρίτερα από ότι περίμενα, να πω μια μικρή ιστορία.

Αρχές Δεκέμβρη έλαβα ένα εμαιλ αργά την νύχτα, από κάποιον λέει κύριο Μαραθιά εκδότη, που έβρισκε ενδιαφέρον στα κείμενα μου.
Η πρώτη αντίδραση ήταν το γέλιο. Κάποιος γνωστός ή άγνωστος μου έκανε πλάκα.
Η δεύτερη ήταν η αμφιβολία. Βρε λες; Μπας και; Μπα όχι, αλλά αν είναι;
Επικοινώνησα μαζί του και σε λίγες μέρες συναντηθήκαμε.

Είχα απέναντι μου έναν σοβαρό κύριο να με κοιτάει στα μάτια και να μου εκφράζει την συμπάθεια του για τα γραπτά μου. Να μου λέει γι' αυτό "το κάτι" που βλέπει σε μένα.
Συχνά κατέβαζα τα μάτια μου. Ντρεπόμουνα.
"Είμαι απλώς μέτρια των μετρίων" είπα, όχι από ψώνιο αλλά γιατί το πίστευα.
Διαφώνησε και κατέβασα ξανά τα μάτια.
Μου πρότεινε να γράψω ένα βιβλίο.
Δεν κρύβω πως ήθελα να κάνω μερικές τούμπες στην πλατεία Συντάγματος.
Από την άλλη, δεν πίστευα πως μπορώ να γράψω βιβλίο και πως μάλλον ο εκδότης έχει κάνει λάθος εκτίμηση για μένα.
Είπα πως θα προσπαθήσω.

Την ημέρα που έπεσα πάνω στον κύριο Μητσοτάκη μου έγινε η πρόταση να γίνει βιβλίο το Χημείο.
Θεώρησα εξαιρετική ιδέα τα βιβλία της Κουρούνας και του Πιτσιρίκου.
Όμως για το δικό μου blog ήταν κάπως "που πας βρε Καραμήτρο".
Ωστόσο είπα "ναι" με μεγάλη μου χαρά. Δεν ξέρω αν κάποιος στην θέση μου έλεγε "όχι".
Ένοιωσα κολακευμένη που με διάλεξε γιατί υπάρχουν πολύ καλύτεροι από μένα.
Χάρηκα πάρα πολύ, δεν το κρύβω. Ήρθε μάλιστα σε μια εποχή που η ψυχολογία μου ήταν πολύ χάλια.

Ο κύριος Μαραθιάς έγινε Διονύσης.
Έγινε ένα χαμόγελο, μια ζεστή χειραψία, δύο σταυρωτά φιλιά.
Τα μάτια του δεν γίνονται δολάρια, σαν τον Σκρούτζ Μακ Ντάκ, όταν με κοιτάει.
Γιατί πάνω από όλα κάνει το κέφι του. Γελάει. Χαίρεται.


Συναντηθήκαμε όλοι μαζί πριν λίγο καιρό.
Η Κουρούνα, η Λίλη, ο Πιτσιρίκος, ο Διονύσης και εγώ.
Διαφορετικοί αλλά με κοινά στοιχεία. Χιούμορ και ευγένεια.
Νοιώθω άβολα να πω περισσότερα για εκείνους.
Ξέρουν πως νοιώθω, έχουν καταλάβει.


Το βιβλίο, μέχρι το τέλος του μήνα, θα αρχίσει το ταξίδι του.
Μόνο του, ανεξάρτητο.
Το Χημείο θα παραμείνει ανοιχτό για όσο καιρό έχω κάτι να πω.
Με τον ίδιο τρόπο, όπως τόσους μήνες. Με την ίδια ματιά.

Όλα γίνονται με κέφι. Με κέφι.



Ο Πιτσιρίκος πολύ φοβάμαι πως με καταράστηκε. Στον ύπνο μου με τσίμπησε κουνούπι, στα χείλη και στο αριστερό μου μάτι, και σήμερα είμαι παραμορφωμένη. Damn you Πιτσιρίκο.