"Α! Αϊ στο διάολο, εκεί είναι η Χαβάη;;;"
Πάντα με μάγευαν οι χάρτες.
Μπορώ να χαθώ για ώρες κοιτάζοντας τους.
Πάντα με εκπλήσσουν.

Η υδρόγειος σφαίρα είναι πιο ταξιδιάρα, έχει κίνηση.
Την περιστρέφεις με δύναμη, κλείνεις τα μάτια και με το δάχτυλο την σταματάς.
"Εδώ θα πάω! Ωχ, σε θάλασσα έπεσα, ακόμα μία..." και βιζζγκ ξανά γυρίζει γύρω-γύρω μέχρι να προσγειωθεί ο δείκτης σε στεριά.
"Μάλε! Μαλβίδες, γιούπι"
(Για να μην βρεθείς σε καμιά στέπα ανοιξιάτικα κλέψε λίγο... μισάνοιξε το μάτι σου πριν σταματήσεις την σφαίρα, καλό και το Νοβοροσίσκ αλλά...)

Να είχα, λέει, έναν χάρτη 2x2.
Να παραμέριζα τους καναπέδες και να τον άπλωνα στο σαλόνι.
Να ξάπλωνα πάνω του. Μπρούμυτα.
Κεφάλι στο Τόκιο, αριστερό πόδι να τσαλαβουτάει στις ακτές της Καλιφόρνια, δεξί πόδι στα παγωμένα νερά στην Γη του Πυρός.
Δεξί χέρι να χαϊδεύει ένα μικρό κοάλα, αριστερό χέρι να ψάχνει την φάλαινα Μπελούγκα, στον Αρκτικό Ωκεανό (ωχ, με δάγκωσε!)

Ύστερα να καθόμουν σταυροπόδι πάνω στην Ανταρκτική και να κοιτούσα την γη από ψηλά.
Που έχει πόλεμο και που ειρήνη;
Ένα χάδι στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στην Αγκόλα...
Από που ακούστηκε ο πυροβολισμός για να πιάσω την σφαίρα;

Που έχει φτώχεια;
Ένα βλέμμα στην Βραζιλία, στην Ινδονησία, στην Κένυα, στην Αλβανία...
Που πεινάνε τα παιδιά;
Φιλώ την παλάμη μου και ακουμπώ την Αιθιοπία, την Νιγηρία, το Πακιστάν, την Χιλή...
Που κρυώνουν τα παιδιά;
Φυσώ ζεστή ανάσα στην Ρωσία, στην Αλάσκα, στις Νήσους Sandwich, στο Πετροπαυλόβσκ...

Που έχει μολυσμένο νερό να το ρουφήξω όλο;
Που έχει νέφος να το αναπνεύσω μόνο εγώ.
Που είναι η τρύπα του όζοντος να την καλύψω με τα χέρια;

Που γεννιέται τώρα ένα παιδί;
Παντού... του στέλνω την ευχή μου.

Είναι μικρή η γη, με τεράστιες πληγές.
Είναι όμορφη η γη, με μεγάλες ασχήμιες.

Είναι μικρή η γη, χωράει στο σαλόνι...
χωράει στην καρδιά μου.


Πω πω, τόση ώρα πάνω στην Ανταρκτική, πάγωσε ο κώλος μου.