Ένας χρόνος

Έναν χρόνο πριν μου ανακοίνωσαν εν ψυχρώ πως ο σύζυγος μου Ν. πάσχει από καρκίνο. 

-"Αν δεν ανταποκριθεί στην χημειοθεραπεία, τότε ένας μήνας. Αν ανταποκριθεί, ίσως έξι.
-Μα τι λέτε;
-Δυστυχώς την αλήθεια, πρέπει να αρχίσετε να προετοιμάζεστε.
-Πως προετοιμάζεται κάποιος γι'αύτο; Έχετε ιδέα πόσο χρονών είναι; Έχετε ιδέα τι πατέρας είναι;
-Σχετικά με αυτό, λόγω της νεαρής ηλικίας του συζύγου σας, φαίνεται πως η νόσος οφείλεται σε κάποιο γονίδιο. Θα πρέπει να παρακολουθείτε και τον γιο σας. 
-Μα τι μέρα μου ξημέρωσε σήμερα;"

Σηκώθηκα και έκλεισα το παράθυρο. Κάθισα ξανά απέναντι από τον γιατρό. Νόμιζα πως έτρεμα από το κρύο αλλά έτρεμα από το σοκ. Κοίταξα τον γιατρό βαθιά στα μάτια μήπως και κάπου στο βάθος τους δω μια ελπίδα. Μια μικρή ελπίδα για να πιαστώ. Τίποτα. 
Βούρκωσα τα μάτια, ικέτευσα με το βλέμμα μου. 
Τίποτα. Τίποτα για να πιαστώ. Τώρα πια δεν έτρεμα μόνο αλλά δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Ακανόνιστες αναπνοές. Ο γιατρός άνοιξε το παράθυρο. Κάθισε απέναντι μου και με το πιο σκληρό του βλέμμα  είπε: "Κυρία Τοχημείο, δεν έχετε το δικαίωμα να καταρρεύσετε. Ο σύζυγος και το παιδί σας, σας έχουν απόλυτη ανάγκη. Αν καταρρεύσετε εσείς θα καταρρεύσουν όλα"
Τότε και εγώ πήρα το πιο σκληρό μου βλέμμα και είπα: "Πείτε μου τι πρέπει να κάνω".

Από εκείνη την μέρα παλεύω με μια ύπουλη νόσο, με τις συνέπειες των εξαντλητικών χημειοθεραπειών και ακτινοθεραπειών, με ένα απάνθρωπο σύστημα υγείας, με την έλλειψη φαρμάκων, με ένα παιδί που θέλει τον μπαμπά του. Και στα διαλείμματα να προσπαθώ να απολαμβάνω τον άνδρα που αγάπησα και πατέρα του παιδιού μου. 

Έτσι, με προσπάθεια και πολύ υπομονή φτάσαμε τον ένα χρόνο. Πότε με το πιο σκληρό μου βλέμμα και πότε με το πιο τρυφερό μου χάδι κάνω αυτό που πρέπει για να πάει η ζωή μπροστά.

Είδες πως γ@μήθηκε το σύμπαν από μία βιοψία;

-Είχες καταλάβει πόσο επικίνδυνος είναι;
-Μα την Παναγία, όχι.

Συνάντηση Αρχηγών (όρθιων αρχηγών)

- Κάτσε
- Δεν μπορώ
- Κάτσε καλέ
- Δεν μπορώ σου λέω, σταμάτα και μας βλέπουν
- Αιμορροΐδες;
- Μμμ ...
- Πάλι;
- Γάμησε τα
- Πρωκτοσυναλάρ έβαλες;
- Έβαλα, δεν κάνει τίποτα.
- Τι να πω ρε Αντώνη, είναι σοβαρό.
- Γι'αυτό σου λέω, δεν μπορώ να έρθω μαζί σου
- Εεε άμα δεν μπορείς να κάτσεις.
- Πήγαινε μόνος σου και όταν θα γίνω εγώ πρωθυπουργός θα σε παίρνω μαζί μου
- Αλήθεια;;;
- Αμεεεέ
- Dude, είσαι σωστός.

fast neutrinos

Επιστήμονας είμαι (κάποιος ακούστηκε να βήχει;), θέλω να γίνονται ανακαλύψεις, να βρίσκονται απαντήσεις και να καταρρίπτονται θεωρίες αλλά με κάποια πράγματα δεν παίζουμε βρε συνάδελφοι μου (χαχαχα, γελάστε χωρίς παρεξήγηση) στο Σέρν. Μα την ταχύτητα του φωτός; Έλεος!
"Mais no" είπα με αυθεντική γαλλική προφορά στον Διευθυντή του Σέρν, κύριο Φρι Κασέ, όταν μου πρότεινε την θέση του επικεφαλή στο Project "very fast neutrino". Και αυτό γιατί αγαπητέ μου Φρί θέλω να υπάρχει μια σταθερότητα στην ζωή μου, κάτι αξεπέραστο, ένα όριο.
Γιατί ό,τι μαλακία και να κάνω στην ζωή μου, συνέχισα στα γαλλικά ε-ννο-εί-ται, η ταχύτητα του φωτός θέλω να είναι η μέγιστη δυνατή, το σύμπαν να διαστέλλεται με αυτή την ταχύτητα και το σφιχτό αυγό να βράζει σε 8 λεπτά (δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό σας φαίνεται άσχετο). Θέλω να νοιώθω ασφαλής μέσα στα όρια της φύσης. Ντακόγ;

"Ουί" ήταν η απάντηση του Φρι Κασέ και όπως πάντα ευγενικά μου άνοιξε την πόρτα.
Δεν σας κρύβω πως ένοιωσα μια ανακούφιση, χωρίς εμένα το πρότζεκτ θα ακυρώνονταν (χαχαχα με σκοτώνω) αλλά η αντικαταστάτρια μου η Γερμανίδα Για Ταμπάζα έπιασε δουλειά από την επόμενη μέρα.

Όταν ακούστηκαν οι πρώτες φήμες για την ταχύτητα των νετρίνων δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια. Κατάφερα να κάνω σαμποτάζ στις 5343 δοκιμές αποστολής δέσμης νετρίνων χωρίς να με πιάσουν. Την 5344η φορά όμως όταν τηλεφώνησα στον συνάδελφο στην Ιταλία, τον Πέπε Ροτσίνο, για να του πιάσω την κουβέντα ώστε να μην προσέχει το χρονόμετρο, με έπιασαν. Η απόλυση μου ήρθε πιο γρήγορα και απ' τα νετρίνα.

Τι και αν μου πάρει το κράτος ακόμα και το τελευταίο μου στρίνγκ, τι και αν δεν έχει μείνει ρόδα από το αυτοκίνητο που μου το τσάκισαν 3 φορές σε 9 μήνες, τέτοια πίκρα σαν αυτή που μου έδωσαν τα νετρινάκια δεν έχω πάρει ξανά. Που-κακό-χρονο-να-χουν.

(σςς μυστικό: ο συνάδελφος Απαλευτάκης που έχει ένα κουμπάρο που έχει ένα φίλο που ξέρει κάποιον που διάβασε Αριστοτέλη, λέει ότι η θεωρία της σχετικότητας, της μετα-σχετικότητας και η θεωρία ΣΖΣΑ* είχαν ήδη αναπτυχθεί από τον μέγα Έλληνα φιλόσοφο - αλλά μην του πείτε ότι σας το είπα, τον βρήκα σε ευαίσθητη στιγμή)


*(Σημείο Ζέσης Σφιχτού Αυγού)

Οι τηλεφωνικές συνομιλίες του πρωθυπουργού - the true ones

Διάβασα σήμερα εδώ πως ο ΓΑΠ είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τους παρακάτω σημαντικούς πολιτικούς (;) για να ενημερώσει; για να ρωτήσει; για να κανονίσει; τι θα πει; τι θα κάνει; τι θα φανερώσει; στην Σύνοδο Κορυφής.

Με τον Θόδωρο:
- Θόδωρε, φεύγω αύριο για την Σύνοδο Κορυφής
- Τι θα φάτε;
- Τα μούτρα μας;;; Θα έρθεις;
- Αχχμμ άλλο ενοούσα, μπα το Χριστινάκι θέλει να πάμε στην μαμά της
- Τι θα πω στην Σύνοδο;
- Να σου βάλουν βαζελίνη.
- Για να μην καώ;
- Τουτ τουτ τουτ (μα πόσο, πόσο, πόσο βλαμμένο είναι;)

Με τον Ευάγγελο:
- Έλα, μου το έ-κλει-σε-εεεεε!
- Χρτς χρτς ποιος χρτς; (τρώει μια μερέντα με λίγο ψωμί)
- Ο Θόδωρας.
- Τι χρρρτς τον ρώτησες χρτς;
- Τι να πω στην Σύνοδο.
- Σλουυυυπ (γλύψιμο κουταλιού), ότι είπες και στην Χίλαρι, σρλοουυυπ, τα ονόματα άλλαξε μόνο.
- Ααα .. δηλαδή: "Αγαπητή κα Σύνοδο, θα ήθελα ..."
- Τουτ τουτ τουτ (σρλουυπ!)

Με την Αλέκα:
- Αλέκα μου, ο Γιώργος είμαι
- Τουτ τουτ τουτ
- Αλέκα μου, μ'ακούς, πάρε το μηδέν, ιιι-ι, ού-ού, Αλεκάκι, τσα, καλέ, μ'ακούς; Ναι;

Με τον Γιώργο:
- Γιώργο; Ο Γιώργος είμαι.
- Εγώ είμαι ο Γιώργος.
- Όχι ο Γιώργος είμαι.
- Ο Γιώργος είμαι εγώ.
- Αααα λάθος.
- Γεια.
- Αντίο.

Με τον Αντώνη:
-Αντώνη;
- Γιώργο;
- Καλά;
- Καλά.
- Πόσο χρόνο έχω;
- Ούτε τρία λεπτά.
- Γιατί;
- Γιατί έτσι.
- Γιατί έτσι;
- Γιατί έτσι έτσι.
- Αααα γιατί έτσι έτσι;
- Γιατί έτσι έτσι και έτσι. Χα!
- Αααα γιατί έτσι έτσι και έτσι Χα!;
.
.
. (δύο λεπτά και 54 δευτερόλεπτα μετά)

- Τουτ τουτ τουτ
- Ι-ι, ου-ου, α-α-α-α, (κλάμα ΓΑΠ) σνιφ, θρούπ θρουπ (ρούφηγμα μύτης) πάλι με ξεγέλασε. Δεν έχω κάποιον να μιλήσω και να με καταλάβει. Τι καημός.

Με την μαμά του:
- Μαμά μου, Μάμι, μάμι;
- Παιδί μου!
- Δεν με παίζουν. . .
- Πάλι γκρίνια ρε Γιωργάκη; Έλεος! Τουτ τουτ τουτ

Στρίτ Ντένσινγκ

Στο άλσος της Ν. Σμύρνης

Κάθε βόλτα στο άλσος της Νέας Σμύρνης καταλήγει στο σκάκι. Νέα αγόρια και κορίτσια, με φορητά ηχεία και mp3 player γεμίζουν το πάρκο με μουσική και street dance. Ο μικρότερος χορευτής, ποιος άλλος από τον Ματσουπίτσου μου!

Τις πρώτες μέρες στεκόμουν δειλά και διακριτικά λίγο πιο δίπλα από το σκάκι γιατί τα χρόνια που με χωρίζουν από αυτή την παρέα είναι πολλά. Φοβόμουν να πλησιάσω μην τυχόν ακούσω κανένα "βρε θειά, κάνε παραπέρα". Ο μικρός Ιωάννάκος όμως ήθελε πίστα και έτσι μετακινηθήκαμε στο πέτρινο πλαίσιο, αρχικά να παρακολουθούμε και έπειτα να χορεύουμε.

Βλέπω πως ο μικρός μιμείται πολύ γρήγορα και κάνει απίστευτες φιγούρες. Προσπαθώ να τον ενισχύω ώστε να μην ντρέπεται και να έχει αυτοπεποίθηση, κάτι που δεν είχα εγώ και αν δεν έσβηναν τα φώτα, πόδια δεν κουνούσα στον χορό. Επίσης βλέπω και την παρέα των νεαρών που μας δέχτηκαν πολύ καλά και χαίρονται όταν τους επισκεπτόμαστε, δεν είναι και ότι καλύτερο για 18 χρονα και 20 χρονα να κάνουν παρέα με μια τριαντακατιτίς (δεν θέλω σχόλια) και το πιτσιρικάκι με το πάμπερ. Είναι αρκετά αστείο το ότι μερικές φορές μαζεύεται κόσμος και χαζεύει τον Ιωαννάκο μου (είμαι χαζομαμά, το παραδέχομαι ... )


Από την μεγάλη λίστα "τι θέλω να μάθω στο παιδί μου" υπογραμμίζω το
"να μην ντρέπεται και να έχει αυτοπεποίθηση" και γράφω "σε εξέλιξη".
Ακολουθούν:
"να αγαπά τον κόσμο όλο"-σε εξέλιξη for life,
"να μην φοβάται τις αράχνες"-not yet,
"να σηκώνει το καπάκι της τουαλέτας"-τι-είναι-τουαλέτα-μαμά;,
"να ξεχωρίζει τον Θανάση από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου"-πάνω-στα-λυτά-σου-τα-μαλλιά-παιδί-μου-φωλιάζουν λαμπυρίδες,
"να ξέρει από καλό λάδι"-το-άσχετο ...
είναι μεγάλη η λίστα, ξέρω.

Μακάρι κάθε γειτονιά να είχε και ένα άλσος! Είναι ζωή.

20 δευτερόλεπτα

"Όσο διαρκεί η διαδρομή Συγγρού-Φίξ με Ν. Κόσμο, με τον συρμό να τρέχει στο maximun, τόσο διαρκεί το καθημερινό μου tribute σκέψης σε σένα. Τα Σαββατοκύριακα παίρνεις ρεπό.

Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το τελευταίο σου φιλί. Χαμηλώνω την ένταση της μουσικής στ'αυτιά μου μπας και ακούσω πάλι το γέλιο σου καθώς έσκυβες για να μου το δώσεις. Αλλά αντί γι'αυτό ακούω το "σμούτς" των χειλιών που χωρίζουν. Μα δεν είναι αστείο; Από όλους τους ήχους επέλεξα να θυμάμαι τους πιο γελοίους. Το "σμούτς" των φιλιών, το "πλίτς-πλίτς" της τουαλέτας, το "κρίκ" της μέσης σου από την υπερ-προσπάθεια.

Και επιστρέφω στο φιλί που αν ήξερα πως θα ήταν το τελευταίο ... αν ήξερα, θα δάγκωνα με δύναμη τα χείλη σου μέχρι να ματώσουν και ύστερα θα τα φιλούσα για να τα γιατρέψω. Θα είχα μια γεύση να θυμάμαι. Τώρα ξεχνώ. Κάθε μέρα η εικόνα του φιλιού σου γίνεται όλο και πιο θολή. Σε λίγο δεν θα είμαι σίγουρη οτι υπήρξε καν και τα μόνα που θα θυμάμαι θα είναι τα "σμουτς-πλιτς-κρικ". Άδικο δεν είναι; Όχι τόσο για μένα αλλά για το φιλί σου.

Και φτάσαμε στο Ν. Κόσμο, αύριο πάλι..."


Προσοχή μην γλιστρίσετε από τα σιρόπια.

Α-ποταμίευση

(το Α το στερητικό)

Τώρα με τα καινούρια μέτρα θα γεμίζουμε την γουρουνίτσα με τα δυο τα χέρια ο καθένας μας. Εγώ, ο Ν. και ο Ματσουπίτσου επί δύο = έξι χέρια + τέσσερα της Χαράς = δέκα χέρια!
Μάλλον θα χρειαστώ κι 'άλλες γουρουνίτσες.

Ανακαινισμένο και φρεσκοβαμμένο - κατά λάθος

Παρά την οικονομική κρίση αγόρασα καινούριες προχοϊδες και δοκιμαστικούς σωλήνες, πιπέτες, ογκομετρικούς κυλίνδρους, κωνικές φιάλες, ποτήρια ζέσης, πεχαμετρικό χαρτί, ξηραντήριο, πυρολαβίδα, ψηφιακό ζυγό, αντιδραστήρια και πολλά άλλα.
Επίσης, αγόρασα ανοξείδωτη φόρμα, ζάχαρη, αυγά, γάλα, βιτάμ και βανίλιες γιατί αν δεν μου έρθει η έμπνευση για πειράματα και χημείες θα φτιάξω κανένα κεϊκ.

Και τώρα η αλήθεια: πήγα να κάνω μια νέα ανάρτηση και μου τα έγραφε όλα κινέζικα, πάει λέω, πρέπει να κάνω αναβάθμιση γιατί τα έχει παίξει. Κάνω ένα αντίγραφο του προτύπου και προχωρώ σε αλλαγές. Όταν όμως πέρασε η ώρα και άρχισε να μου λείπει το παλιό μου χημείο αποφάσισα πως με κάποια πράγματα δεν παίζουμε και επαναφέρω το παλιό μου πρότυπο και τι να δω: ERROR ERROR ERROR τα xtml λέει δεν είναι κλειστά και πρέπει να έχουν όλα < br/ > ... μου λες καλό μου blogger πως στον "mpip" να εντοπίσω το λάθος;

Κάπως έτσι κατάλαβα πως το παλιό μου χημείο χάθηκε για πάντα, και ομολογώ πως ένα από τα μεγαλύτερα ψυχολογικά μου προβλήματα είναι οι αποχωρισμοί και η διαχείριση τους. Ούτε μια φωτογραφία του δεν κράτησα ...

le temps passe

ο χρόνος περνάει ...
το ξέρεις καλά, τριάντα τέσσερα χρόνια τον βλέπεις να περνάει ...
αλλά όταν περνάς καλά, τον ξεχνάς και τον αφήνεις να μείνει δίπλα σου ...
αλλά (αυτό το "αλλά" σε κυνηγάει) είναι πολλά που δεν τα θυμάσαι πια ...
πως ήσουν πριν, πως ήσουν πιο πριν και πως ήσουν ακόμα πιο παλιά ...
αλλά (να το πάλι αυτό το "αλλά") όταν είσαι καλά τον πιάνεις από το χέρι και προχωράς και εσύ μπροστά ...
Αχ ... γράφω συναισθηματικά ... δεν είμαι μάλλον καλά ...


Πολύ συχνά άλλα θέλω να γράψω και άλλα γράφω ή τα γράφω και τα σβήνω λίγο πριν πατήσω "δημοσιεύση". Το χημείο έπαψε από καιρό να είναι καταφύγιο των σκέψεων μου. Αλλά (μα πως πετάχτηκε αυτό πάλι) θα προσπαθήσω ξανά.