Στρίτ Ντένσινγκ

Στο άλσος της Ν. Σμύρνης

Κάθε βόλτα στο άλσος της Νέας Σμύρνης καταλήγει στο σκάκι. Νέα αγόρια και κορίτσια, με φορητά ηχεία και mp3 player γεμίζουν το πάρκο με μουσική και street dance. Ο μικρότερος χορευτής, ποιος άλλος από τον Ματσουπίτσου μου!

Τις πρώτες μέρες στεκόμουν δειλά και διακριτικά λίγο πιο δίπλα από το σκάκι γιατί τα χρόνια που με χωρίζουν από αυτή την παρέα είναι πολλά. Φοβόμουν να πλησιάσω μην τυχόν ακούσω κανένα "βρε θειά, κάνε παραπέρα". Ο μικρός Ιωάννάκος όμως ήθελε πίστα και έτσι μετακινηθήκαμε στο πέτρινο πλαίσιο, αρχικά να παρακολουθούμε και έπειτα να χορεύουμε.

Βλέπω πως ο μικρός μιμείται πολύ γρήγορα και κάνει απίστευτες φιγούρες. Προσπαθώ να τον ενισχύω ώστε να μην ντρέπεται και να έχει αυτοπεποίθηση, κάτι που δεν είχα εγώ και αν δεν έσβηναν τα φώτα, πόδια δεν κουνούσα στον χορό. Επίσης βλέπω και την παρέα των νεαρών που μας δέχτηκαν πολύ καλά και χαίρονται όταν τους επισκεπτόμαστε, δεν είναι και ότι καλύτερο για 18 χρονα και 20 χρονα να κάνουν παρέα με μια τριαντακατιτίς (δεν θέλω σχόλια) και το πιτσιρικάκι με το πάμπερ. Είναι αρκετά αστείο το ότι μερικές φορές μαζεύεται κόσμος και χαζεύει τον Ιωαννάκο μου (είμαι χαζομαμά, το παραδέχομαι ... )


Από την μεγάλη λίστα "τι θέλω να μάθω στο παιδί μου" υπογραμμίζω το
"να μην ντρέπεται και να έχει αυτοπεποίθηση" και γράφω "σε εξέλιξη".
Ακολουθούν:
"να αγαπά τον κόσμο όλο"-σε εξέλιξη for life,
"να μην φοβάται τις αράχνες"-not yet,
"να σηκώνει το καπάκι της τουαλέτας"-τι-είναι-τουαλέτα-μαμά;,
"να ξεχωρίζει τον Θανάση από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου"-πάνω-στα-λυτά-σου-τα-μαλλιά-παιδί-μου-φωλιάζουν λαμπυρίδες,
"να ξέρει από καλό λάδι"-το-άσχετο ...
είναι μεγάλη η λίστα, ξέρω.

Μακάρι κάθε γειτονιά να είχε και ένα άλσος! Είναι ζωή.