Συνταγές με Αγριομαράθια

Ελληνική Κουζίνα:

Αγριομαραθιόπιτα

Κουνέλι στιφάδο με αγριομαράθια

Μπουκίτσες αγριομαραθιά με σος βιβλίου

Αγριομαραθιοκεφτέδες

Αγριομαράθια σαλάτα-απλή

Αγριομαράθια σαλάτα-μεσογειακή (με εκδοτικό ξύδι)

Αγριομαραθιοστιτσάδα (κερκυραϊκή)

Αγριομαραθιομπαμπανάτσα (παραδοσιακή της γιαγιάς, περιοχή Ζαγοροχωρίων)

Αγριομαραθιομπουκίτσες με γέμιση εκδοτυριού

Πίτα γύρο απ' όλα με ψιλοκομμένο αγριομαραθιά


Διεθνής Κουζίνα:

Τορτίγια με πατάτες και αγριομαράθια - Ισπανία

Αγριομαραθιοσούσι - Ιαπωνία

Αγριομαραθιοχάμπουργκερ - USA

Πάπια αγριομαραθιού - Πεκίνο

Ιμάμ αγριομαραθιού - Τουρκία

Κρέπα με αγριομαράθια - Γαλλία


Εεε κύριε εκδότη μου ένα αστείο έκανα... όχι μη... αφήστε μου το πληκτρολόγιο, δώ%$#*τε το πίσ^%@*ω... θα τα σ*&@&%$βήσω... όλα θα τα σβήσ%$)!ω σας λέω...
όχι το φίμωτρο, όχι το φίμωτρο....μμμμ... διαμμμμαρτύρομμμμαι... ελευθε-μμμμμμμ-ρία λό-μμμμμ-γου... μμμμ...

Blog-ιμένο πάρτι

Ήμουν εκεί- με το πορτοκαλί!
Αρχικά σκέφτηκα να μην αναφέρω ονόματα αλλά τελικά αποφάσισα να σας δώσω όλους στεγνά.

Μου άρεσε, είχε γέλιο. Πέρασα καλά αν και κάποιες στιγμές ένοιωσα άβολα.
Φανταστείτε να γινόταν αυτό το αλισβερίσι σε κάθε μπαρ που πηγαίναμε. Να γυρνάμε από τον έναν στον άλλον και να ρωτούσαμε ονόματα. Στην καλύτερη περίπτωση θα φεύγαμε με ταίρι, στην χειρότερη με μαυρισμένο μάτι.

Ο πρώτος με τον οποίο μίλησα ήταν ο zouri1 (όχι ο 2 ή ο 3), βοήθησε η φωτογραφία που έχει στο μπλογκ του. Μου σύστησε την Δάφνη, την Βάσω (συγνώμη αλλά δεν βρίσκω τα λινκς σας), την ανανία (και τα κοτσιδάκια της), τον tomboy (που πίστευε ως τότε ότι ήμουν άνδρας).

Μαζί με τον beerman, τον Καραφλό μετανάστη , την mourning blade (η οποία δεν μου φάνηκε καθόλου κλαψολεπίδα) και την Γιώτα (από που βγαίνει το Γιώτα είπαμε;) άρχισα να νοιώθω λιγότερα άβολα.

Η μικρή Αμελί (που κάποιος μετά πρέπει να την κούρδισε και δεν σταματούσε να χορεύει) μαζί με την krotkaya μας συστήθηκαν. Μετά ήρθε η blogarismeni (με μια μαργαρίτα στο χέρι) και άλλαξαν όλα. Με πήρε από το χέρι και μου σύστησε τον Κοκοβιό (αν και καθώς ξέρω να εκτιμώ την τέχνη τον είχα αναγνωρίσει από νωρίτερα, λόγω της φωτογραφίας που έχει στο μπλογκ του) την Μαρκησία (πολύ γλυκιά) και την Λεσπριτία (στην οποία πολύ θα ήθελα να μιλήσω στα γαλλικά, αλλά είμαι ακόμα στην τρίτη τάξη και δεν τα κατέχω).

Ύστερα η μπλογκαρισμένη, καταβρέχοντας τους πάντες με μαργαρίτα, με πήγε σε άλλο πηγαδάκι. Στην διαδρομή συνάντησα την Λίλι που με κοιτούσε για 2 λεπτά χωρίς να με αναγνωρίζει. Αν δεν της έλεγα ποια είμαι θα μου έλεγε "δεσποινίς μου φέρνετε μια μπύρα;" (σε συγχωρώ γιατί ξέρω ότι είσαι ούφο-με σκούφο).
Έχω να πω για την mindstripper πως είναι πολύ όμορφη (και πολύ ψηλή, πράγμα που με έκανε να φύγω άρον άρον). Πρόβατε είσαι μούρη (μπεεε).
Επιτέλους έσφιξα το χέρι ενός διάσημου άνδρα, έστω και αν αυτό ήταν απλώς του Vague.
Επίσης είδα και το πρόσωπο ενός μύθου: macmanus.

Composition Doll, Aurelios, Epicuros σας το είπα πως θα έψαχνα για τα μπλογκς σας. Σας βρήκα!
Ροδιά- γλυκιά! Ακριβώς όπως την περίμενα.

O Alombar με την φωτογραφική του (λυπάμαι που δεν βγήκαν καλές οι φωτογραφίες αλλά χαίρομαι γιατί δεν μπορείς πλέον να με εκβιάζεις) τελικά δεν μου σύστησε το κουρκουμπίνι και το χρειαζόμουν ένα γλυκό εκείνη την ώρα.
Ναι, alombar είμαι λίγο ντροπαλό κορίτσι μερικές φορές και επίσης παραμένω απλός άνθρωπος ακόμα.

Με τον Unique Fish και την ατάκα του (ξέρεις εσύ ποια) γέλασα πολύ και χάρηκα που είδα ξανά τον spider.
Είδα και το τρελοκομείο τον George (μετά από πολύ καιρό) και το Βατραχοκόριτσο (γουάου μπέιμπι!)
Pestaola : πες τα όλα! μην σου ξεφύγει τίποτα :)


Νομίζω πως ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν η αμηχανία που θα ένοιωθα αν μετά το "Γεια είμαι η alex toximeio" μου απαντούσαν "μπράβο, πολύ καλά κάνεις, δεν σε ξέρω".
Αλλά αμηχανία ένοιωσα και στις ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού του stoxastro και του spinner που γράφουν στο nylon.
O stoxastro μόλις άκουσε το όνομα μου έπεσε στα πατώματα και προσκυνούσε ενώ ο spinner αρνήθηκε την χειραψία μου, με αγκάλιασε και με φιλούσε σταυρωτά.
Όχι, όχι, δεν θα 'θελα τέτοιο παραλήρημα ξανά... είμαι απλός και σεμνός άνθρωπος εγώ.

Συστήθηκα σε κάποιον νεαρό, ρώτησα ποιος είναι και είπε "είμαι αδερφός blogger".
Duh, μόνο αδερφές bloggers ήξερα μέχρι τότε :)
Λυπάμαι που δεν γνώρισα κάποιους, δεν ξέρω αν λυπούνται και εκείνοι το ίδιο.
Ζητώ συγνώμη αν ξέχασα κάποιον, φταίει το Αλεξχάϊμερ.

Έχω να δηλώσω για τον κύριο με το λευκό παντελόνι που στεκόταν κοντά στην πόρτα πως
ΔΕΝ ήταν ο Πιτσιρίκος (εδώ δεν χρειάζεται να βάλω λινκ).
Ο πιτσιρίκος εκτός από το ότι είναι ο πιο διάσημος, δημοφιλής, ταλαντούχος... κτλ κτλ... είναι και ο πιο όμορφος blogger όλων των εποχών! (τώρα μπορείτε να πέσετε να με κατασπαράξετε όσοι τον αντιπαθείτε)

Αν έπρεπε να βγάλω ένα συμπέρασμα για την βραδιά αυτό θα ήταν πως αποκτήσαμε όλοι πρόσωπα. Και όχι μόνο όσοι ήμασταν εκεί.
Πρέπει να καταλάβαμε επιτέλους πως κανένας από εμάς δεν είναι απλώς ένα ψευδώνυμο, ένας τυχαίος μπροστά σε μια οθόνη.
Όλοι είμαστε άνθρωποι με ευαισθησίες, χιούμορ, ανησυχίες... έχουμε πρόσωπα, έχουμε αισθήματα.
Μακάρι να το καταλάβαμε όλοι, εντός και εκτός του πάρτι, πως πίσω από τον Χ, τον Ψ και τον Ω βρίσκετε ένας άνθρωπος που μπορεί να πληγωθεί αν γράψουμε κάτι άσχημο για αυτόν.

Καλό Πάσχα σε όλους και για όσους ταξιδέψουν ασφαλή επιστροφή.
Πάω στο χωριό μου να παίξω ποδόσφαιρο με τα ανίψια μου και να σπάσω κατά λάθος τα λουλούδια της αυλής με την μπάλα.

Απίστευτος διαγωνισμός με μεγάλα δώρα!!!

Στο μπλογκ του Νικόλα μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας βιντεάκι, να λάβετε μέρος στον διαγωνισμό και να κερδίσετε πολύ μεγάλα δώρα.
Κότερα, εξοχικά, ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, βιντεοκάμερες, δωροεπιταγή 200 κιλών πετρελαίου απο την BP, μισό αρνί-πίσω πόδι και 2 κιλά ελιές για τους πρώτους νικητές.
Βάλτε τα δυνατά σας, είναι πολλά τα λεφτά παιδιά.

Αν(ν)αμπουμπούλα ήταν και πέρασε...

Θέλω κι' άλλο wine & cheese party μαζί σου. Να ανάψουμε κεριά, να βουτάμε τα κράκερς στην τυροσαλάτα, να διαμαρτυρόμαστε για το αγγουράκι που μυρίζει πλαστικό, να αδειάζουμε το μοσχοφίλερο, να συζητάμε για ότι να' ναι, να γελάμε, να μην κοιτάμε τα ρολόγια...

Θέλω κι' άλλη βόλτα μεσημέρι στο Μοναστηράκι μαζί σου. Να ψάχνουμε για σκουλαρίκια, να χαζεύουμε τους Ινδιάνους που παίζουν μουσική, να περπατάμε στην Πανεπιστημίου και να φυσάει, να μοιραζόμαστε ένα σάντουιτς ...

Θέλω κι' άλλο σινεμά μαζί σου. Να αναλύουμε την σημαντικότητα του ποπ κόρν στον κινηματογράφο και να τρώμε από ένα κουβά η καθεμιά, να γελάμε με το βραδύπους στην εποχή των παγετώνων, να πίνουμε από το ίδιο μπουκάλι νερό...

Θέλω κι' άλλη βραδινή έξοδο σε κλαμπ μαζί σου. Να βάζω από το ρουζ σου, να έχει τελειώσει το λιποζάν μου και να γκρινιάζω, να διαλέγουμε τι θα φορέσουμε, να μου χορεύεις το YMCA με τα χέρια, να πίνουμε σφηνάκια, να κρυφογελάμε με τον Ζιζέλ...

Θέλω κι' άλλα μεζεδάκια και κρασί στο Μοναστηράκι μαζί σου. Να παλεύουμε για το τελευταίο μπουρεκάκι, να παίζουμε όλοι μαζί το παιχνίδι των λέξεων, να αναλύουμε το "κάποιο λάκκο έχει η φάβα", να μας βοηθάτε να βάλουμε μπροστά το αυτοκίνητο...

Θέλω κι' άλλες μέρες μαζί σου. Αννα-μπουμπούλα ήσουν και πέρασες. Δεν σε χόρτασα γαμώτο.

Αχ μικρή μου ξέχασες δύο μπλούζες εδώ, μια μαύρη και μια μπορντό. Άντε "με γειά μου"

Μια κουλτουριάρα στα μπουζούκια

Αμάρτησα το ομολογώ. Έσφαλα, δεν αντιλέγω.
Αλλά αφήστε με να απολογηθώ πριν με καταδικάσετε με την ύστατη ποινή.

"Κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο, θα ήθελα καταρχήν να σας δηλώσω τον πρωτύτερο έντιμο βίο μου και την αποχή μου από τέτοιου είδους κέντρα διασκεδάσεως.
Και επειδή ο εισαγγελέας θα αναφερθεί για την περσινή μου επίσκεψη στον Ρουβά, Μαζωνάκη και Παπαρίζου να σας υπενθυμίσω πως έγινε μετά από εκβιασμό από φίλους και σχεδόν μετά από απαγωγή μου.

Εν πάση περιπτώσει κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο, εγώ έναν αδερφό έχω, μονάκριβο, που τον αγαπώ πολύ και του έχω τεράστια αδυναμία. Δύσκολα μπορώ να του αρνηθώ κάτι.
Ήρθε στην πρωτεύουσα, από τον μικρό μας χωριό, μαζί με τους συναδέλφους του το Σάββατο για δουλειές.
Τους πήγα σε μία αξιοπρεπές ταβέρνα για φαγητό. Φάγανε κάτι μπριζόλες "να" με τα συγχωρέσεως, εγώ έφαγα μπιφτέκι στην σχάρα και αρκετή σαλάτα με μια λευκή-πολύ νόστιμη- σος.
Είχε και ζωντανή μουσική, ρεμπέτικα και λαϊκά αλλά μετά το γυρίσανε στο τσιφτετέλι (κάτι για το οποίο δεν ευθύνομαι επίσης).

Αφού κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο φάγαμε του σκασμού έπεσε η ιδέα να πάμε για ένα ποτό, χαλαρά είπαν.
Ε αφού είναι χαλαρά, είπα, θα έρθω.
Ξεκινήσαμε για την Συγγρού. Εγώ μόνο μέρα έχω ξαναπεράσει από εκεί. Μια φορά που πήγα σε μια εταιρεία. Ήταν τότε που μου πήρε συνέντευξη μια ξινή για την θέση της ενοχλητικής τηλεφωνήτριας.
Αχ κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο είμαι άνεργη και θα ήθελα να το λάβετε σοβαρά υπόψη.

Μετά από μισή ώρα μέχρι να βρούμε πάρκιγκ (και αφού είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου τρανσέξουαλ από τόσο κοντά) βρεθήκαμε μπροστά από το κέντρο διασκεδάσεως.
Είχε μια μεγάλη αφίσα με έναν κύριο άγνωστο. Υπέθεσα πως είναι καινούργιος έντεχνος τραγουδιστής, τόσο καινούργιος που δεν τον ξέρω ούτε και εγώ.

Ο κύριος του μαγαζιού - πολύ καλό παιδί- μας έδειξε τις σκάλες για το μπαρ.
Είχε πολύ κόσμο και δεν έβλεπα στην πίστα. Μπράβο, είπα, τόσα πιτσιρίκια μαζεμένα σε κουλτουριάρικο μπαρ, εύγε... και μετά κατηγορούν την νεολαία ότι ακούει μόνο χαζοποπ και χαζολαϊκά.
"Ε-Ο-Ε-Ο, ε-ο-ε-ο, Ε-Ο, ε-ο, Ε, ε, Ο, ο"
Τιν τούτο;;;
"Το Ειρηνάκι μας είναι καλέ" με ενημέρωσε κάποιος από την παρέα
Τότε και μόνο τότε άρχισα να υποψιάζομαι που βρίσκομαι.
Στα μπουζούκια!
Στα μονοπάτια του σατανά κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο.

Σαν αγρίμι σε κλουβί ένοιωσα, ήθελα να φύγω μα δεν μπορούσα να χαλάσω την παρέα.
Από νωρίς άρχισα τις ερωτήσεις "και εμείς πότε το βλέπετε να φεύγουμε;"
"Πρώτα θα βγει και ο Χ τραγουδιστής(δεν θυμάμαι όνομα), μεγάλη φίρμα, μετά ξανά το Ειρηνάκι μας και μετά θα φύγουμε" απάντησαν.
Βγήκε και ο Χ, είπε το "είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης" και όλοι το ρίξανε στο χορό εκφράζοντας μεγάλο πόνο ψυχής.
Ο πιο μεγαλόσωμος της παρέας καβάτζωσε, μάλλον βιαίως, μια θέση από όπου μπορούσε να βλέπει ένα μικρό κομμάτι της πίστας. Μου έγνεφε να πάω προς τα εκεί. Ωσάν η μοναδική γυναίκα της παρέας με προσέχανε, δεν έχω παράπονο.
Εγώ αρνιόμουνα μέχρι που με το ένα του χέρι με άρπαξε και με τοποθέτησε δίπλα του.

Ήταν φρικτό το θέαμα. Παρόμοιο δεν έχω ματαξαναδεί. Γυναίκες ( με τιραντέ και μαλλί κομμωτηρίου) και άνδρες (με λυτές γραβάτες και μισοπεσμένα παντελόνια) επιδίδονταν σε έναν απαίσιο χορό κουνώντας τους γοφούς, τα οπίσθια και τα στήθη (όσοι είχαν).
Με ανάγκασαν σας λέω. Δεν ήθελα να κοιτάω. Εντάξει, εντάξει γέλασα. Δεν περνούσε όμως η ώρα αλλιώς.
Ένα ποτό ήπια μόνο. Είμαι άνεργη όπως προείπα. Αυτό θα ήθελα να σας το τονίσω ξανά.
Δεν έχω λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες.

Κατά της 3 δεν άντεξα άλλο. Είπα στους υπόλοιπους πως θα τους περιμένω στην είσοδο. Όταν θα έβγαινε ξανά το Ειρηνάκι τους να το έβλεπαν λιγάκι και μετά να φεύγαμε.
Μπάι δε γουέι στην είσοδο συνάντησα και τον Δέλλα. Τι έκανε στα μπουζούκια στις 3 το πρωί; Δεν είχε αγώνα την επόμενη μέρα;
Εμ γι' αυτό έχασε η Αεκ.

Εντάξει κύριε Πρόεδρε, στο θέμα μας, αμέσως θα ολοκληρώσω.
Καλά, καλά, μην χτυπάτε την κουδούνα μέσα στο αυτί μου. Ολοκληρώνω.

Κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο δηλώνω ένοχη.
Όμως ενήργησα κατά αυτόν τον τρόπο με πλήρη άγνοια και συμπαρασυρόμενη από τον αδερφό μου και την παρέα του. Εγώ είμαι από χωριό και εκτιμώ μόνο την ποιοτική μουσική και τα κλαρίνα.
Αν με αθωώσετε θα επανορθώσω με επίσκεψη μου την Παρασκευή και το Σάββατο στο Δίπλα στο ποτάμι, όπου εμφανίζεται ο Πασχαλίδης, θα ακούσω ξανά όλα τα τραγούδια του Χατζηδάκη, του Νταλάρα, της Μαρινέλλας, του Μητροπάνου, του Πέτρου Λούκα Χαλκιά, θα πάρω εισιτήριο διαρκείας για το Μέγαρο Μουσικής και θα πάω σε όλα τα επόμενα μουσικά βραβεία Αρίων που είναι ποιοτικά.

Ως ένδειξη μεταμέλειας θα γράψω 20 φορές
Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκι,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια,Δεν θα ξαναπάω στα μπουζούκια.

Κύριε Πρόεδρε, κύριοι ένορκοι, αγαπητό ακροατήριο πιστεύω στην Ελληνική Δικαιοσύνη και θα δεχτώ οποιαδήποτε απόφαση σας.
Ευχαριστώ."

(στα παρασκήνια)
Θα με αθωώσετε ε; Ε κύριε Πρόεδρε; Σας παρακαλώ ε; Ναι ε; Έτσι δεν είναι; Ε; Ε; Ε κύριε Πρόεδρε; Λυπηθείτε με!

(το παραπάνω κείμενο δεν γράφτηκε με copy paste, η μεταμέλεια μου είναι ειλικρινής)

Ο Πιτσιρίκος με ξεμπρόστιασε

χθες βράδυ στην ραδιοφωνική εκπομπή στον Κόσμος 93,6. Έτσι λοιπόν ήρθε η ώρα, νωρίτερα από ότι περίμενα, να πω μια μικρή ιστορία.

Αρχές Δεκέμβρη έλαβα ένα εμαιλ αργά την νύχτα, από κάποιον λέει κύριο Μαραθιά εκδότη, που έβρισκε ενδιαφέρον στα κείμενα μου.
Η πρώτη αντίδραση ήταν το γέλιο. Κάποιος γνωστός ή άγνωστος μου έκανε πλάκα.
Η δεύτερη ήταν η αμφιβολία. Βρε λες; Μπας και; Μπα όχι, αλλά αν είναι;
Επικοινώνησα μαζί του και σε λίγες μέρες συναντηθήκαμε.

Είχα απέναντι μου έναν σοβαρό κύριο να με κοιτάει στα μάτια και να μου εκφράζει την συμπάθεια του για τα γραπτά μου. Να μου λέει γι' αυτό "το κάτι" που βλέπει σε μένα.
Συχνά κατέβαζα τα μάτια μου. Ντρεπόμουνα.
"Είμαι απλώς μέτρια των μετρίων" είπα, όχι από ψώνιο αλλά γιατί το πίστευα.
Διαφώνησε και κατέβασα ξανά τα μάτια.
Μου πρότεινε να γράψω ένα βιβλίο.
Δεν κρύβω πως ήθελα να κάνω μερικές τούμπες στην πλατεία Συντάγματος.
Από την άλλη, δεν πίστευα πως μπορώ να γράψω βιβλίο και πως μάλλον ο εκδότης έχει κάνει λάθος εκτίμηση για μένα.
Είπα πως θα προσπαθήσω.

Την ημέρα που έπεσα πάνω στον κύριο Μητσοτάκη μου έγινε η πρόταση να γίνει βιβλίο το Χημείο.
Θεώρησα εξαιρετική ιδέα τα βιβλία της Κουρούνας και του Πιτσιρίκου.
Όμως για το δικό μου blog ήταν κάπως "που πας βρε Καραμήτρο".
Ωστόσο είπα "ναι" με μεγάλη μου χαρά. Δεν ξέρω αν κάποιος στην θέση μου έλεγε "όχι".
Ένοιωσα κολακευμένη που με διάλεξε γιατί υπάρχουν πολύ καλύτεροι από μένα.
Χάρηκα πάρα πολύ, δεν το κρύβω. Ήρθε μάλιστα σε μια εποχή που η ψυχολογία μου ήταν πολύ χάλια.

Ο κύριος Μαραθιάς έγινε Διονύσης.
Έγινε ένα χαμόγελο, μια ζεστή χειραψία, δύο σταυρωτά φιλιά.
Τα μάτια του δεν γίνονται δολάρια, σαν τον Σκρούτζ Μακ Ντάκ, όταν με κοιτάει.
Γιατί πάνω από όλα κάνει το κέφι του. Γελάει. Χαίρεται.


Συναντηθήκαμε όλοι μαζί πριν λίγο καιρό.
Η Κουρούνα, η Λίλη, ο Πιτσιρίκος, ο Διονύσης και εγώ.
Διαφορετικοί αλλά με κοινά στοιχεία. Χιούμορ και ευγένεια.
Νοιώθω άβολα να πω περισσότερα για εκείνους.
Ξέρουν πως νοιώθω, έχουν καταλάβει.


Το βιβλίο, μέχρι το τέλος του μήνα, θα αρχίσει το ταξίδι του.
Μόνο του, ανεξάρτητο.
Το Χημείο θα παραμείνει ανοιχτό για όσο καιρό έχω κάτι να πω.
Με τον ίδιο τρόπο, όπως τόσους μήνες. Με την ίδια ματιά.

Όλα γίνονται με κέφι. Με κέφι.



Ο Πιτσιρίκος πολύ φοβάμαι πως με καταράστηκε. Στον ύπνο μου με τσίμπησε κουνούπι, στα χείλη και στο αριστερό μου μάτι, και σήμερα είμαι παραμορφωμένη. Damn you Πιτσιρίκο.

"Α! Αϊ στο διάολο, εκεί είναι η Χαβάη;;;"
Πάντα με μάγευαν οι χάρτες.
Μπορώ να χαθώ για ώρες κοιτάζοντας τους.
Πάντα με εκπλήσσουν.

Η υδρόγειος σφαίρα είναι πιο ταξιδιάρα, έχει κίνηση.
Την περιστρέφεις με δύναμη, κλείνεις τα μάτια και με το δάχτυλο την σταματάς.
"Εδώ θα πάω! Ωχ, σε θάλασσα έπεσα, ακόμα μία..." και βιζζγκ ξανά γυρίζει γύρω-γύρω μέχρι να προσγειωθεί ο δείκτης σε στεριά.
"Μάλε! Μαλβίδες, γιούπι"
(Για να μην βρεθείς σε καμιά στέπα ανοιξιάτικα κλέψε λίγο... μισάνοιξε το μάτι σου πριν σταματήσεις την σφαίρα, καλό και το Νοβοροσίσκ αλλά...)

Να είχα, λέει, έναν χάρτη 2x2.
Να παραμέριζα τους καναπέδες και να τον άπλωνα στο σαλόνι.
Να ξάπλωνα πάνω του. Μπρούμυτα.
Κεφάλι στο Τόκιο, αριστερό πόδι να τσαλαβουτάει στις ακτές της Καλιφόρνια, δεξί πόδι στα παγωμένα νερά στην Γη του Πυρός.
Δεξί χέρι να χαϊδεύει ένα μικρό κοάλα, αριστερό χέρι να ψάχνει την φάλαινα Μπελούγκα, στον Αρκτικό Ωκεανό (ωχ, με δάγκωσε!)

Ύστερα να καθόμουν σταυροπόδι πάνω στην Ανταρκτική και να κοιτούσα την γη από ψηλά.
Που έχει πόλεμο και που ειρήνη;
Ένα χάδι στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη, στην Αγκόλα...
Από που ακούστηκε ο πυροβολισμός για να πιάσω την σφαίρα;

Που έχει φτώχεια;
Ένα βλέμμα στην Βραζιλία, στην Ινδονησία, στην Κένυα, στην Αλβανία...
Που πεινάνε τα παιδιά;
Φιλώ την παλάμη μου και ακουμπώ την Αιθιοπία, την Νιγηρία, το Πακιστάν, την Χιλή...
Που κρυώνουν τα παιδιά;
Φυσώ ζεστή ανάσα στην Ρωσία, στην Αλάσκα, στις Νήσους Sandwich, στο Πετροπαυλόβσκ...

Που έχει μολυσμένο νερό να το ρουφήξω όλο;
Που έχει νέφος να το αναπνεύσω μόνο εγώ.
Που είναι η τρύπα του όζοντος να την καλύψω με τα χέρια;

Που γεννιέται τώρα ένα παιδί;
Παντού... του στέλνω την ευχή μου.

Είναι μικρή η γη, με τεράστιες πληγές.
Είναι όμορφη η γη, με μεγάλες ασχήμιες.

Είναι μικρή η γη, χωράει στο σαλόνι...
χωράει στην καρδιά μου.


Πω πω, τόση ώρα πάνω στην Ανταρκτική, πάγωσε ο κώλος μου.

Το Χημείο ΔΕΝ κλείνει

Τόσο εύκολα νομίζετε πως θα γλιτώσετε από μένα;
Έχω πολλές "αναλύσεις" να κάνω ακόμα.
Απλά η χθεσινή μέρα απαιτούσε ένα μικρό ψέμα.

Μόνο τρεις το έπιασαν αμέσως.
Τα υπόλοιπα τσακάλια ξεγελάστηκαν.



Και όχι δεν με λένε Παζαϊτη, ευτυχώς.

Το Χημείο κλείνει

Ευχαριστώ πολύ που για σχεδόν ένα χρόνο περνούσατε από το Χημείο μου.
Αν σας έκανα έστω και μια φορά να γελάσετε πέτυχα τον στόχο μου.

Τώρα πια μπορώ να σας φανερώσω και το πραγματικό μου όνομα
Γεια χαρά

Αλεξάνδρα Παζαϊτη, άνεργη-κουνιάδα-του-ξέρετε-ποιου