"Ανάποδη Πραγματικότητα"

Όταν η πραγματικότητα δεν μου αρέσει προσπαθώ να την δω ανάποδα.
Είναι ένα κόλπο που ανακάλυψα όταν ήμουν παιδί.

Στην αυλή του σπιτιού μου έκανα ένα κατακόρυφο, ακουμπούσα τα πόδια στον τοίχο και έβλεπα τον κόσμο ανάποδα.
Όλα ήταν αλλιώτικα!
Καθόμουν έτσι αρκετή ώρα, μέχρι να μουδιάσει το κεφάλι μου.
Επικεντρωνόμουν σε όλες τις μικρές λεπτομέρειες που δεν είναι ορατές όταν βλέπεις την πραγματικότητα "από την καλή".

Το βλέμμα μου έμενε σε αντικείμενα που είχα δει εκατοντάδες φορές αλλά στην ουσία δεν τα είχα ανακαλύψει ακόμα.
Κοιτούσα την ξύλινη καρέκλα, το ένα πόδι της ήταν γρατσουνισμένο. Έβλεπα πολλές μικρές γρατσουνιές, άλλες πιο βαθιές, άλλες πιο επιφανειακές. Θυμήθηκα μια ηλιόλουστη μέρα που ο Ιντιάνα, ο γάτος μας, τρόχιζε τα νύχια του. Ώστε πέρασε τελικά και από εκεί. Ανακάλυψα την ζαβολιά του.




Στην ρίζα μιας τριανταφυλλιάς είδα ένα μικρό κόκκινο αντικείμενο. Κοιτούσα επίμονα μέχρι να καταλάβω τι είναι. Χα! Το χαμένο μου κόκκινο λαστιχάκι για τα μαλλιά. Πόσες μέρες το έψαχνα; Φυτεύτηκε στο χώμα... λες να βγει δεντράκι με κόκκινα λαστιχάκια;

Η Σπίθα, το μαύρο αγαπημένο μου σκυλί, ερχόταν και με παρεμπόδισε συχνά στις ανάποδες εξερευνήσεις μου. Της φαινόταν περίεργο που το ζώο - ο άνθρωπος μπορούσε να σταθεί στα μπροστινά του πόδια. Θυμάμαι την μουσούδα της μέσα στο πρόσωπο μου ή την ουρά της. Με ύφος όχι και τόσο σοβαρό, πως να ήταν σοβαρό από τα γέλια, προσπαθούσα να την διώξω.

Στην μαύρη σιδερένια κολώνα, που στήριζε το αμπέλι, μια ομάδα μυρμηγκιών ανέβαινε και κατέβαινε ή κατέβαινε και ανέβαινε... εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δεις.

Ο χώρος στο δωμάτιο μου ήταν περιορισμένος και έτσι βρήκα άλλο τρόπο να βλέπω την ανάποδη πραγματικότητα.
Ξάπλωνα ανάσκελα και κατά πλάτος στο κρεβάτι. Το κεφάλι προεξείχε και το άφηνα προς τα κάτω, σχεδόν να ακουμπά στο πάτωμα. Και να! Ένα καινούργιο δωμάτιο μπροστά μου για να το ανακαλύψω.

Συνήθως το πρώτο που έβλεπα ήταν οι πεταμένες κάλτσες του αδερφού μου κάτω από το κρεβάτι του. Ανακάλυπτα και διάφορα δικά μου αντικείμενα που μου έκρυβε επίτηδες.
(Πόσο θα αγαπιόνταν άραγε τα αδέρφια αν δεν υπήρχαν οι σκανδαλιές των παιδικών χρόνων;)

Συχνά διαπίστωνα πως κάποια πράγματα στην πραγματικότητα ήταν πιο όμορφα από ότι στην ανάποδη πραγματικότητα. Ένα από αυτά ήταν η τεράστια μύτη του Τζόν Μπόν Τζόβι στην μεγάλη αφίσα που είχα στην ντουλάπα μου. Νομίζω πως εκείνη την μέρα τον χώρισα. Δεν ξέρω αν το έχει ξεπεράσει ακόμα.

Την ανάποδη πραγματικότητα δεν σταμάτησα να την ψάχνω όταν μεγάλωσα. Άλλωστε αν την δεις για μια φορά θα την αναζητάς για πάντα.
Διάβαζα τα σημειώματα που είχα κολλημένα πάνω από το γραφείο μου.
Στο ποίημα του Σεφέρη έψαχνα να βρω κρυμμένα νοήματα στις ανάποδες λέξεις.
"Λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα απ' τα δάχτυλα μου..."
Πιο δίπλα ένα άλλο σημείωμα "Πάψε να χαζεύεις. Διάβασε! Οι πανελλήνιες πλησιάζουν".

Στην μεγάλη φωτογραφία, στον απέναντι τοίχο, το ηλιοβασίλεμα στην παλιά πόλη των Χανίων. Μια απίστευτα όμορφη φωτογραφία που είχα βγάλει κατά λάθος.
Που είναι η θάλασσα και που ο ουρανός;
Η ομορφιά της είναι ίδια, ανέπαφη, σε κάθε πραγματικότητα.




Όπως παλιά, έτσι και τώρα, κάθε φορά που η πραγματικότητα με πιέζει αναζητώ την ανάποδη. Μήπως και ανακαλύψω σε αυτά που με περιτριγυρίζουν και ενίοτε με πνίγουν κάτι καινούργιο, κάτι που ως τώρα δεν έχω ξαναδεί.
Κάτι που μπορεί να με κάνει να αγαπήσω ξανά αυτά που δεν αντέχω.

Δεν είμαι καλά, πάω να ξαπλώσω.
Ανάποδα, εννοείτε.




Λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα, δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούρια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου...

Μυθιστόρημα, Γ. Σεφέρης