Ξέχασα πως γράφουν

Κάθομαι τόση ώρα μπροστά στην οθόνη και κοιτάω-γράφω-σβήνω.
Ότι γράφω τον τελευταίο καιρό ξεκινάει με "Αξιότιμε κύριε, σε συνέχεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας σας αποστέλλουμε.... ".
Ξέχασα να γράφω ανθρώπινα.

Έτσι λοιπόν:
Αξιότιμες κυρίες / κύριοι,
θα ήθελα να σας ενημερώσω πως μετά την απουσία μηνών από το μπλογκ μου, σήμερα αποφάσισα να βρω τον κωδικό πρόσβασης που είχα χάσει."

Ενώ με ανθρώπινη γραφή:
Αυτό το διάστημα είμαι λίγο χαμένη. Σήμερα αποφάσισα να ανακτήσω τον κωδικό πρόσβασης που είχα αφήσει να ξεχαστεί.
Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω ανθρώπινα ξανά ή αν ειδικά αυτό το διάστημα μπορώ να γράψω πιο ανθρώπινα από ποτέ.


Προς το παρόν, γυρίζω πίσω στην επαγγελματική γραφή γιατί οι πελάτες περιμένουν τις επιστολές τους.

Για όσα έχουν συμβεί δεν έχω λόγια.
Δανείζομαι μόνο μια εικόνα από τον κ. Μακρή

Φεύγωωωωωωω...

Επιτέλους φτάνει η μεγάλη μέρα.
Κυριακή πρωί-πρωί θα βρίσκομαι Βαρκελώνη στην αγαπημένη μου Άννα!
Για δύο εβδομάδες με μια τσάντα στην πλάτη, ένα μπουκάλι κρύο νερό στο χέρι και άνετα πέδιλα - χωρίς κάλτσες - θα γυρίζω σαν τουρίστας στην Βαρκελώνη και στην Μαδρίτη.


Με το ένα...
Με το δύο...
Με το τρία...
Πετάω!

Τα πρώτα άντα

Τα πρώτα άντα είναι πάααρα πολύ ωραία.
Νοιώθω πολύ δημιουργική, ώριμη, γεμάτη εμπειρίες, ξέρω τι θέλω από την ζωή και είμαι πιο όμορφη από ποτέ.
Τα πρώτα άντα είναι απλά υπέροχα.


ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΛΕΩ!
ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΜΟΥ!!!




Τριάντα και δύο μέρες...
Τριάντα και δύο
Τριάντα και
Τριάντα...


Όσες φορές και να το πω δεν μπορώ να το συνηθίσω.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Μπάκ του μπίζνες

Όταν πριν λίγες μέρες αφαίρεσα τον νάρθηκα σοκαρίστηκα από το θέαμα τόσο πολύ που έκλαιγα για ώρα με λυγμούς. Σήμερα το πόδι μου είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση αν και δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως.

Αύριο θα πάω για δουλειά!
Ελπίζω να μην το μετανιώσω που δεν πήρα επιπλέον αναρρωτική άδεια αλλά δεν αντέχω να είμαι άλλο στο κρεβάτι. Δεν αντέχω να σηκώνομαι μόνο για τα βασικά, να μου φέρνουν στον καναπέ το φαγητό, να έχω συνέχεια νεύρα!
Το τι άκουσε ο σύντροφος μου αυτές τις μέρες... ήρωας!

Οι μπαταρίες του τηλεκοντρόλ έχουν σχεδόν τελειώσει από το ζάπινγκ (μέχρι και τα αστέρια του ζετεμ είδα!). Η Χαρά βαρέθηκε να γλύφει τα δάχτυλα των ποδιών μου και εγώ βαρέθηκα να την διώχνω.


Αυτές τις μέρες θυμήθηκα ξανά τις "μαύρες μέρες ανεργίας". Πάει ένας χρόνος απ' όταν ξεκίνησα να δουλεύω και οι μνήμες είχαν σχεδόν ξεθωριάσει. Αλλά στις ατελείωτες μέρες ακινησίας ήρθαν πάλι όλα στο μυαλό μου. Η απελπισία, η αγανάκτηση... τα απίστευτα νεύρα μου!

Το λοιπόν, αύριο επιστρέφω κούτσα κούτσα στην δουλειά. Ελπίζω το γραφείο μου να είναι όπως το άφησα χωρίς στοίβες έγγραφα, πολύχρωμα πόστ ιτ κολλημένα παντού και θίνκς του ντού ιμίντιατλι!
Αλλά απλώς ελπίζω...

Καθημερινές φωτογραφίες από Ιωάννινα

Πρόσφατα ανακάλυψα το blog Ioannina daily photos το οποίο με έχει ενθουσιάσει!
Η Ιωάννα και ο Χρήστος ποστάρουν κάθε μέρα και μία φωτογραφία από τα Γιάννενα.
Συνήθως με την πρώτη ματιά αναγνωρίζω το σημείο της φωτογράφισης.
"Ααα το παραλίμνιο", "το πλακόστρωτο στην αγορά"... "ωχ μάλλον τον ξέρω αυτόν" και άλλα τέτοια αναφωνίζω όταν βλέπω τις φωτογραφίες τους.

Με κάποιον μαγικό τρόπο μεταφέρομαι για λίγο στην πόλη μου και ζηλεύω λίγο που δεν είμαι εκεί.
Κρατάω για λίγο στο μυαλό μου την φωτογραφία δίπλα από το κάστρο και φαντάζομαι να διασχίζω το στενό παίζοντας κουτσό πάνω στο πλακόστρωτο... πότε στο αριστερό, πότε στο (σακατεμένο) δεξί ... σιγοψιθυρίζοντας έναν Ηπειρώτικο σκοπό "στις πικροδάφνης τον ανθό, έγειρα να αποκοιμηθώ..."





Ιωάννα και Χρήστο, σας ευχαριστώ για το καθημερινό μου ταξίδι στην πόλη που λατρεύω!

Με γυροφέρνει ο Χάρος

Αυτός - ο δίχως πρόσωπο- με τα μαύρα ρούχα και το δρεπάνι, πάλι πέρασε ξυστά χθες το απόγευμα.
Αυτή τη φορά με πήρε λίγο παραπάνω.

Δεύτερο ατύχημα μέσα σε 10 μέρες. Το πιστεύετε;
Εγώ ακόμα όχι.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν σηκώθηκα, μετά από το ατύχημα που προκάλεσε ο ανεγκέφαλος μπροστινός μου, ήταν "γιατί με γυροφέρνει;;;"

Στα 13 χρόνια που οδηγώ μηχανάκι δεν είχα ξανά ατύχημα (μόνο πριν δύο χρόνια που ενώ ήμουν σταθμευμένη έπεσε πάνω μου ένας παππούς με το αυτοκίνητο του) και τώρα μέσα σε δέκα μέρες 2 τροχαία!!!
Χωρίς να φταίω.

Από χθες βράδυ είμαι συσκευασμένη και ετοιμοπαράδοτη! Μόνο ο φιόγκος μου λείπει.
Το δεξί μου πόδι είναι στον νάρθηκα ως το γόνατο και από το γόνατο και πάνω μόνο με επιδέσμους. Το δεξί μου χέρι αμπαλαρισμένο επίσης.
Ευτυχώς έχω πάθει μόνο κακώσεις και όχι σπασίματα.

Παίρνω τώρα την πατερίτσα μου για να διασχίσω την τραπεζαρία και να φτάσω σε ένα τέταρτο στον καναπέ όπου θα σαπίσω τις επόμενες τουλάχιστον δέκα μέρες αναρρωτικής άδειας.


(μόνο τα δάχτυλα των ποδιών μου είναι εκτός συσκευασίας και όποτε τα βλέπει η Χαρά τρέχει να τα γλύψει... σρλουπ!)

Έχασα επεισόδια

Νέα βιβλία από μπλόγκερς, έκθεση βιβλίου, αμέτρητοι νέοι μπλόγκερς, παγκόσμια ημέρα ελευθεροτυπίας, μπλόγκερ πάρτυ... και πόσα ακόμα που δεν έχω μάθει.
Έχασα πολλά επεισόδια από την μπλοκόσφαιρα.

Πολύ δουλειά στο γραφείο, λίγος χρόνος για μένα, πολύς ο ήλιος που θέλω να με ζεστάνει, πολλά τα χάδια που θέλω να δώσω στην Χαρά, ένα άσχημο ατύχημα με το μηχανάκι και ένας περίεργος πόνος που με ταλαιπωρεί και θέλει εξετάσεις.

Χαρά η άσχημη!!!

Χαρά η όμορφη και ...

... Χαρά η άσχημη!

(σε μια επίσκεψη στον κτηνίατρο για μερικά ράμματα, την κούρεψαν κατά λάθος!)

Να σας συστήσω ...

... την Χαρά!
Από το Σάββατο που μπήκε στην ζωή μου χαμογελώ.
(έχω και λίγο άγχος όμως)

Κλεφτά απ' το γραφείο

Θυμάστε που φαγώθηκα να βρω δουλειά;
Θυμάστε που έγραφα και έγραφα για το πόσο δημιουργικός αισθάνεται ένας άνθρωπος όταν εργάζεται;
Ή μήπως θυμάστε που παραπονιόμουν που εγώ δεν είχα έναν προϊστάμενο να με ταλαιπωρεί;

Όποιος θυμάται μπορεί να σηκώσει το χέρι και να μου στείλει μια μεγαλοπρεπή μούντζα!

Τώρα, λοιπόν, έμαθα. Καλά να πάθω.

Ωχ μόλις με ζήτησε ο διευθυντής...

Δημιουργώ... δημιουργείς...

Πέντε πράγματα που δεν ξέρατε για μένα (μόνο πέντε;)

Δέχομαι την πρόκληση του πιτσιρίκου και σας αποκαλύπτω πέντε πράγματα για μένα:

• Μου αρέσει να τραβώ το μανίκι της μπλούζας μου, να κρατώ τις άκρες του στην χούφτα μου και να παριστάνω το φίδι. Φςς φςς φςς. Τσιμπάω τον σύντροφο μου μέχρι να κλάψουμε από τα γέλια. Το λατρεύω αυτό το παιχνίδι. Το φίδι μου δεν είναι ένα απλό και καθημερινό φίδι αλλά έχει προσωπικότητα, κάνει γκριμάτσες, είναι ύπουλο, ξαφνιάζεται, γελάει. Το ίδιο παιχνίδι παίζω ζωγραφίζοντας προσωπάκια στα δάκτυλα τον ποδιών μου. Μιμούμαι περίεργες φωνές και παίζω με αυτά κουκλοθέατρο.
• Έχω υιοθετήσει με τα μάτια δύο σκυλιά. Το ένα το βλέπω κάθε πρωί στις οκτώ παρά τέταρτο όταν περνάω δίπλα από ένα κατάστημα. Είναι γκρι μαλλιαρό, αδέσποτο, αρκετά βρώμικο αλλά πολύ γλυκό. Παρατηρεί τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους που περνάνε. Ίσως έχει δει και εμένα κάποια μέρα. Τον ονόμασα Αλητάκο. Το δεύτερο είναι σαν Αγίου Βερνάρδου, τεράστιο αν και κουτάβι ακόμα. Ζει σε ένα βενζινάδικο και φαίνεται πολύ χαρούμενο. Τον βλέπω κάθε απόγευμα όταν γυρίζω από την δουλειά. Τον ονόμασα Κεφάλα. Κάθε μέρα τα κοιτάζω φευγαλέα μέσα από το λεωφορείο. Περισσότερο νοιάζομαι για τον Αλητάκο που δεν έχει κάποιον να το φροντίζει και ανησυχώ όταν δεν τον βλέπω στην συνηθισμένη του θέση.
• Κάθε μέρα χρειάζομαι 3 ώρες για να πάω και να γυρίσω από την δουλειά μου. Στην διαδρομή ακούω πάντα μουσική και όταν δεν διαβάζω κάποιο βιβλίο μου αρέσει να χαζεύω έξω από το παράθυρο. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, τους σκύλους, τις γάτες, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα. Κάθε μέρα κοιτάζω ένα ηλικιωμένο κουρέα που ανοίγει το κουρείο του από τις οκτώ. Είμαι σίγουρη πως και εκείνος με βλέπει. Αν δεν τον δω ανησυχώ, είναι σαν να τον έχω υιοθετήσει με τα μάτια και εκείνον.
  
• Δεν μου αρέσει να κοιτάζω βιντεοσκοπημένο ένα γεγονός που έχω ζήσει. Από το ταξίδι μου στο Παρίσι έχω 5 κασέτες. Δεν τις έχω δει ποτέ. Ούτε τα βαφτίσια των ανιψιών μου, ούτε γάμους... τίποτα. Θέλω να τα θυμάμαι όπως τα έζησα.
• Κάθε πρωί το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πιω ένα ποτήρι κρύο νερό. Λατρεύω το νερό! Μικρή έτρωγα μερέντα μέχρι να σκάσω από την δίψα και έπειτα έπινα μονορούφι τουλάχιστον δύο ποτήρια νερό για να ξεδιψάσω. Δεν έτρωγα για να χορτάσω μερέντα αλλά για να απολαύσω το νερό.
  

Συνεχίζω το παιχνίδι προκαλώντας τους: Καραφλό Μετανάστη, Αδαή, elf
να πουν 5 άγνωστα πράγματα για τον εαυτό τους.

Πόδια στον ήλιο

Στην ίδια θέση κάθε μέρα, δίπλα στο παράθυρο.
Πάντα δίπλα στο παράθυρο.
Βγάζω τα γυαλιά ηλίου. Δεν θέλω να τον σκοτεινιάσω, θέλω να τον αφήσω να με τυφλώσει.
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το έντονο κόκκινο με τις ξαφνικές εκρήξεις κάτω απ' τα βλέφαρα μου.
Δεν έχω πολύ χρόνο. Μέχρις ότου φτάσει το λεωφορείο στο τέρμα θα έχει βραδιάσει.

Είναι το μόνο τέταρτο καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας που βλέπω ήλιο. Δεν έχω πολύ χρόνο.

Κλείνω τα μάτια.
Ξυπνάω το ηφαίστειο των αναμνήσεων.
Είμαι λέει παιδί, όπως τότε, στο σπίτι των γονιών μου.
Κάθομαι στο δεύτερο σκαλοπάτι, βγάζω τα παπούτσια και τις κάλτσες, σηκώνω ως τα γόνατα το παντελόνι και απλώνω τα πόδια μου στον ήλιο.
Κλείνω τα μάτια μου και ζεσταίνομαι.
Μικρές εκρήξεις λάβας σε κάθε κύτταρο μου.




Θα ήταν άραγε πολύ παράξενο αν έβγαζα γυμνά τα πόδια μου έξω από το παράθυρο του λεωφορείου;

Doctor Alex in Mars - πάρτ θρί

Θα σας πρότεινα να διαβάσετε πρώτα το Doctor Alex in Mars πάρτ-ουάν και πάρτ-τού πριν διαβάσετε το παρακάτω κείμενο για να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα της παλαβομάρας μου.



Το παγούρι!
Για τα επόμενα λεπτά το παγούρι και το κεφάλι του τεξανού γεωλόγου ήταν οι πρωταγωνιστές. Το σενάριο ήταν εμπλουτισμένο με αγίους, καντήλια και πολλά γλυκόλογα.

- Καλά βρε πεθαμένο, που πας με το παγούρι;
- Πάντα το έχω μαζί μου μεμ
- Με αυτό θα σε θάψω εδώ στον Άρη.
- Νο μεμ, θέλω να γυρίσω πίσω
- Αποχαιρέτα τις αγελάδες που έβοσκες, δεν θα ξαναγυρίσεις.
- Γες μεμ, αϊ μιν νο μεμ, όχι τις αγελάδες
- Εκτός και αν...
- Γιες;;;
- Ντιμπρίφινγκ αύριο το πρωί. Α ρε βλάχε τεξανέ κάνε την προσευχή σου.

Την επόμενη μέρα μετά το ντιμπρίφ ο τεξανός γεωλόγος πήρε κασμά και φτυάρι και ξεκίνησε το σκάψιμο.
Ο μηχανικός και εγώ ήμασταν από πάνω του σαν τον χάρο. Επιβλέπαμε το έργο σαν τους μεγαλοεργολάβους του δημοσίου, ένας σκάβει - δύο βλέπουν. Ο κυβερνήτης ήταν αφοσιωμένος στις καθημερινές εργασίες ρουτίνας. (Σουντούκου έλυνε, μην ψαρώνετε)

- Μεμ;;;
-Σκάσε και σκάβε
- Ως πότε μεμ θα σκάβω;
- Μέχρι να βρεις νερό ή να φτάσεις στην Κίνα.

Και έφτασε στην Κίνα...

Άλλος αιωρούνταν σταυροπόδι, άλλος ήταν ανάποδα, εγώ έψαχνα στην κατάψυξη για κεφτεδάκια και ο κυβερνήτης προετοίμαζε τον Λίτλ Τόμ για το ταξίδι προς το Μαϊτζορ Τόμ (μην ψαρώνετε λέμε, πάλι σουντούκου έλυνε).
Δεν έφευγε απ' το μυαλό μου το μικρό χωριό μου... την κοιλάδα του, τους λόφους του, το ποταμάκι του... αχ ας είχα ένα ποταμάκι και εδώ να ξεπλύνω την ντροπή.
Άραγε θα το έβλεπα ξανά ή θα με πήγαιναν κατευθείαν στο Γκουανταν-άμμο-μπίτς;

Λίγο πριν αρχίσει η σύνδεση με γη, όπου θα μιλούσαμε με τον Πρόεδρο σε παγκόσμια αναμετάδοση, ο κυβερνήτης έκλεισε με δύναμη το σουντούκου, σήκωσε το φρύδι και απάντησε με την δέουσα σοβαρότητα στις συνεχείς ερωτήσεις μας για το τι θα πούμε:
- Να είστε ο εαυτός σας.
Με αγωνία ρωτούσα τον μηχανικό αν ισχύει ακόμα η θανατική ποινή όταν ακούστηκε ο εκνευριστικός, σαν dial up ιιιιι γκρ γκρ γκρ ιιι, ήχος της σύνδεσης.

- Χαλόου γκάϊζ, είμαι ο πρέσιντεντ και είμαι καλά! χα-χα-χα (την είπε την κρυάδα)
- Χαλόοοοοου μίστερ πρέσιντεντ
-Όξωωω

Έπειτα από μερικά λεπτά σαχλαμάρας, ο πρόεδρος ρώτησε την χοτ σταφ κουέστιον
- Χέϊ γκάϊζ, τι απέγινε με την λακκούβα με το νερό;
- Οοο μίστερ πρέζιντεντ η λακκούβα ήταν από ... (πήρε πρωτοβουλία να είναι ο εαυτός του ο γεωλόγος)
(Απότομη κλωτσιά, φίμωμα και ο λόγος σε μένα)
- Άκου μίστερ πρέζιντεντ, η λακκούβα ήταν από... γκχμ ... και στέγνωσε
- Ο νοου! Μη μου πείτε Ντόκτορ Άλεξ! Ώστε ήταν "από-και-στέγνωσε";;; (δεν κατάλαβα και τίποτα αλλά μην ξεφτιλιστούμε)
- Αφέρματιβ σερ. Η λακκούβα ήταν "από-και-στέγνωσε".
- Ενιγουέϊ γκάϊζ, καλή επιστροφή.
("από-και-στέγνωσε"..."από-και-στέγνωσε"..."από-και-στέγνωσε";;; Δεν γαμ!$ται, πάω να παίξω με τον σκύλο μου)




Τελικά, μάλλον θα το ξαναδώ το χωριό μου... (!?!)

Ο τεξανός γεωλόγος

είναι το πρώτο σκίτσο που έφτιαξα στο φώτοσοπ
άμα ο άνθρωπος δεν έχει ταλέντο ό,τι πρόγραμμα και να χρησιμοποιήσει μουτζούρες φτιάχνει...

Εύχομαι σε όλους

Eutixismeno to Neo Etos

&

Χάπι Νιού Γίαρ !!!