Ανακάλυψη μικροοργανισμών με αρσενικό - όλη η αλήθεια

Είναι γνωστό πως για χρόνια τώρα ασχολούμαι με μεγάλα ερευνητικά projects και πως είμαι περιζήτητη από πολλά εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα. Ενδεικτικά αναφέρω την μεγάλη ανακάλυψη του νερού στον Άρη, που έχει γίνει (α)γνωστή παγκοσμίως. Επίσης, ενδεικτικά θα αναφέρω με κωδικό όνομα (είναι λεπτή η θέση μου, καταλαβαίνετε) κάποια ιδρύματα και πανεπιστήμια που σφάζονται για μένα και την κατάρτιση μου. Αυτά είναι: το Τσέρν, η Σάσα, το πανεπιστήμιο Μασατσούτσες, το Μπάρμπαρντ και πολλά άλλα.

Πολύ πρόσφατα με κάλεσαν πάλι από την Σάσα να διευθύνω (εμ τι να σφουγγαρίζω τα εργαστήρια;) μια μεγάλη έρευνα σε μια μεγάλη λίμνη (έτσι είναι οι μεγάλες λίμνες, θέλουν και μεγάλες έρευνες). Αρχικά έφερα πολλές αντιρρήσεις γιατί τώρα πια βάζω πάνω απ'όλα τον γιο μου αλλά τελικά υπέκυψα στα μηδενικά της επιταγής αλλά και στην πρόκληση αυτής της δοκιμασίας.

Από πολύ νωρίς φάνηκε πως ήταν δύσκολα τα πράγματα στην λίμνη Μόνο, οι Αμερικάνοι ήταν αποφασισμένοι να ανακαλύψουν κάτι - οτιδήποτε ασυνήθιστο - για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν το κόστος αλλά και την ύπαρξη τους. Γι'αυτό και επέλεξαν σοβαρούς επιστήμονες (έβηξε κάποιος; ε; Χόλς για τον λαιμουδάκο του) για να φέρουν εις πέρας την αποστολή.

Δουλεύαμε σαν τα μαύρα σκυλιά μέρα νύχτα. Και δώστου αναλύσεις, και δώστου διηθήσεις και μετά φυγοκεντρήσεις και τέλος οι εξέτασεις Ντι-εν-έι των δειγμάτων. Αυτό επιτυγχάνονταν με την χρήση μικροσκοπίου υψηλής μπεβατρόνιας τεχνολογίας και με παρατήρηση των ίδιων των μικροοργανισμών εν τη γενέσει. Την τελευταία δουλειά μου την είχα αναθέσει σχεδόν αποκλειστικά γιατί ήμουν η καλύτερη (πάρε κι'άλλη χόλς, θα βράχνιασες φαίνεται).

Μέρα νύχτα ήμουν με το ένα μάτι κολλημένο στο μικροσκόπιο και παρατηρούσα τους μικροοργανισμούς που μου έφερναν. Στην αρχή δεν ήταν άσχημα γιατί ήταν ήσυχα μετά όμως τα διαόλια πολλαπλασιάζονταν, εκστασιάζονταν και δεν σταμάταγαν λεπτό. Ήταν όμως αλλόκοτα, πρέπει να το παραδεχτώ πως μου κινούσαν την περιέργεια έτσι όπως φέρονταν. Τι τα ταίζαμε υδατάνθρακες το έφτυναν, τι τους δίναμε οξυγόνο έβηχαν. Αλλά τι μυστήριο κρύβονταν πίσω από αυτή την συμπεριφορά;

Πέρασαν μέρες και νύχτες, νύχτες και μέρες και εγώ πάνω από το μικροσκόπιο να κοιτάζω τα σκασμένα. Όλη η ομάδα είχε αγανακτήσει, έπρεπε να βρει κάτι σπουδαίο και κάτι ασυνήθιστο και όλα εξαρτώνταν από μένα. Ένοιωθα μεγάλη πίεση, καταλαβαίνετε. Ήμουν άυπνη και πολύ κουρασμένη. Σήκωσα το βλέμμα μου από το μικροσκόπιο και το άφησα να "ακουμπήσει" στο χαμόγελο του Τζούντ Λο, που ήταν screen saver στον υπολογιστή της τρελοκοτσιδούς συναδέλφισσας, για να ξεκουραστεί λιγάκι.



Τα τελευταία που θυμάμαι ήταν ότι αναστέναξα και είπα "Ω Θεέ μου, τι αρσενικό" , οι συνάδελφοι χειροκρότησαν και με αγκάλιασαν και τελικά αποκοιμήθηκα.

Με ξύπνησε την επόμενη μέρα η τρελοκοτσιδού και με πήγε στο αεροδρόμιο. Από την χαρά μου που θα γύριζα σπίτι ούτε που ρώτησα γιατί φεύγω τόσο ξαφνικά, άσε που φοβήθηκα μην έσπασα το μικροσκόπιο έτσι όπως ξεράθηκα και έπρεπε να το πληρώσω.

Μπάκ χόουμ ο μικρός ξετρελάθηκε που με είδε μετά από τόσο καιρό. Για μέρες ήμαστε αχώριστοι, παίζαμε ντέϊ-ντέϊ, κουτρουβάλες, μπουμ την κεφάλα και φυσικά στολίσαμε το δέντρο, τον μπαμπά και τον σκύλο. Επαφή με τον έξω κόσμο δεν είχα καμία, ούτε εμαιλ, ούτε κινητά, ούτε φέισμπουκ. Είχα χρόνο μόνο για το παιδί.
Προχθές λοιπόν που αποφάσισα να ανοίξω τον υπολογιστή μπήκα στο site της Σάσα να δω τι κάνουν και αυτές οι ψυχές και τι να δουν τα όμορφα ματάκια μου:
"Ερευνητές της Σάσα ανακάλυψαν στην λίμνη Μόνο μικροοργανισμούς με αρσενικό" !?!

Και έχω να κάνω στους συναδέλφους μου στην Σάσα την εξής σοβαρή ερώτηση: Καλά βρε βλαμμένα πάλι λάθος καταλάβατε;

Οι δύο όψεις της ευτυχίας

τετ-α-τετ

Το να έχεις παιδί είναι το πιο σπουδαίο, το πιο συναρπαστικό και το πιο υπερτιτανομεγαλειώδες στην ζωή ενός ανθρώπου.
Από την άλλη είναι το πιο κουραστικό, το πιο απαιτητικό και το πιο ψυχοφθόρο.
Η εναλλαγή μεταξύ χαράς και γκρίνιας γίνεται αστραπιαία.


Ο μικρός Ιωάννης ξέρει πια να περπατάει και να μιλάει στην γλώσσα των μωρών και το κάνει σχεδόν ασταμάτητα καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας. Κάποια δευτερόλεπτα ωστόσο είναι πολύ τρυφερός και γλυκός με την μανούλα. Αυτά τα δευτερόλεπτα γαλήνης αγκαλιά στον καναπέ ή στο πάτωμα του λέω χριστουγενιάτικα τραγούδια - που συμπεριλαμβάνουν πολλά "να να να" και "τουρουρούρου" γιατί δεν τα θυμάμαι πια - τελειώνουν γρήγορα και απότομα γιατί το μάτι του πήρε κάπου το ασύρματο τηλέφωνο και πρέπει οπωσδήποτε να το πάρει στα χέρια του για να το διαλύσει και σήμερα. Φυσικά τα τραγούδια διακόπτονται και το πνεύμα το Χριστουγέννων φτερουγίζει μακριά.

Ο μικρός Ιωαννάκος έχει μεγάλη αγάπη και στην Χαρά, το τετράποδο που συμπληρώνει την τρελή οικογένεια μας. Πολύ συχνά - πολύ συχνά όμως - θέλει να ασχολείτε μαζί της, με την ουρά της, την μουσούδα της, τα μάτια της ή τα αυτιά της. Αρχικά η Χαρά τα δέχεται σαν χάδια αλλά μετά ενοχλείται που ο μικρός το παρακάνει και πάει να την τυφλώσει. Έτσι τα γαργαριστά γέλια μετατρέπονται σε γοερά κλάματα σε ντε-τε। καθώς εκείνη παλεύει να ξεφύγει.

Μετά το φαγητό ο Ιωάννης απολαμβάνει ένα κριτσίνι ή ένα κράκερ - κρίτσι κρίτσι με τα επτά του δοντάκια - μέχρι να του το κλέψει η Χαρά και αρχίσει το κλάμα τύπου "μου κλέψαν το μπιφτέκι μου". Ξανά κρακεράκι στον μικρό, ξανά το κλέβει η Χαρά, ξανά κλάματα. Κρακεράκι, Χαρά, κλάμα. Εγγυημένη επιτυχία διαρκείας.

Πάνω στο τρελό παιχνίδι και στο κέφι ξεκινάει να παίζει θέατρο - δεν είχε από ποιόν να μοιάσει - και να λέει κουβέντες και να κάνει γκριμάτσες. Και πάνω εκεί, στην υπέρτατη χαρά και περηφάνια - που έχω ήδη βγάλει κάμερα και τον γράφω - στα "τιτάτα", "μπαμπάντου", "άτουάτου" κάτι θυμάται; κάτι σκέφτηκε; άλλαξε το σκηνικό στο θεατρικό; με ξεκινάει σε μια γκρίνια επαναλαμβάνοντας μια λέξη που δεν καταλαβαίνω και όσο δεν καταλαβαίνω, όσο δεν ικανοποιώ το "τάτουτάτου" που λέει με παίρνει και με σηκώνει και πάει και η κάμερα, πάει και η υπέρτατη χαρά και περηφάνια.

Έντ σο όν...

Αλλά το πολυτιμάκι μου-θηριάκι μου είναι το πιο υπερτιτανιομεγαλειώδες πλάσμα στην ζωή μου.
(και το πιο κουραστικό)

Απάντηση Νονάς Άννας

Αγαπητέ μου Ιωάννη

Κι η νονά είναι πολύ περήφανη για σένα, ιδίως για το "α προπό" που έμαθες να χρησιμοποιείς από τοοοοσο νωρίς! Μάθε να περπατάς καλά καλά και μετά πάρε τη μαμά από το χέρι και ελάτε να με δείτε, είναι μόνο 535.446.000 βήματα! Κι επειδή ακόμα δεν έμαθες τα νούμερα, αυτό είναι λιιιιγο περισσότερο από επτά.
Κοίτα να μάθεις επίσης την τεχνική του να πέφτεις στα "μαλακά" (=στον ποπο σου), θα σου είναι πολύ χρήσιμο, ιδίως αν μοιάσεις στη νονά και δεν καταφέρεις να μάθεις να περπατάς χωρίς να γίνεσαι ρεζίλι και να πέφτεις μες στο δρόμο για πολλά χρόνια ακόμα Ή αν πάθεις σαν τη μαμά που πέφτει μέσα στα παρτέρια μετά από δυο τρία ουζάκια και δέκα κιλά παϊδάκια ... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, είσαι μικρός ακόμα

Ανυπομονώ να ακούσω κι άλλες περιπέτειες σου σύντομα!
Πολλά φιλιά από τη νονά και το νονό Εντου.

Άννα

Υ.Γ.: Το Σουκου είναι καλή ευκαιρία να αφήσεις και τη μαμά να κοιμηθεί λιγάκι παραπάνω ε!

περπατώ περπατώ μες το δάσος...

Αγαπητή Νονά μου,
μπορώ να σου πω με μεγάλη χαρά ότι σηκώνομαι μόνος μου χωρίς να πιάνομαι από κάπου. Έπειτα σταθεροποιούμαι και μετά τσούκ τσούκ κάνω βηματάκια. Η μαμά μου που χαζογελάει μετράει 1,2,3... μέχρι το επτά και μετά ή πέφτω στην αγκαλιά της ή στο πάτωμα.
Η μαμά μου, με μάτια δακρυσμένα, λέει ότι είναι πολύ παράφωνη; πυρόφωνη; περήφανη;; ναι ναι λέει ότι είναι περήφανη για μένα και ότι είναι πολύ σπουδαίο το ότι μαθαίνω να περπατώ. Μερικές φορές μου βάζει στα πόδια κάτι σαμπρέλες - τα λένε και παπούτσια - και εγώ σκουντουφλάω και πέφτω πριν το επτά. Α προπό ... το επτά τι είναι;
Σήμερα η μαμά μου είπε ότι έρχεται το Σουκού και αυτό για μένα σημαίνει ότι δεν θα ξυπνήσω από τα χαράματα για να πάω με το κίτρινο λεωφορείο στο σχολείο και οτι θα είμαι στην αγκαλιά της μαμάς μου όοοολη μέρα.

Νονά μου καλή, πόσα βηματάκια πρέπει να κάνω για να πέσω στην αγκαλιά σου;

Ημέρα της Μητέρας και για μένα

Ιωαννάκο μου, πολύτιμε γιε μου
σε ευχαριστώ που με κάνεις να γιορτάζω κάθε μέρα!

Μικροί αποχωρισμοί

Από την ημέρα που έμαθα οτι ήμουν έγκυος πέρασαν σχεδόν 14 μήνες. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν συνδεδεμένη με το μωρό μου είτε κυοφορώντας το είτε θηλάζοντας το.
Έκοψα το κάπνισμα (ναι! εγώ μια φανατική καπνίστρια), πρόσεχα τι έτρωγα (ακόμα και τώρα στον θηλασμό λόγω αλλεργίας του μωρού μπορούσα να τρώω μόνο 7 μη αλλεργιογόνες τροφές χωρίς πρόσθετα γεύσης - ναι! το έκανα και αυτό εγώ η φαταούλα), δεν έπινα καθόλου αλκοόλ (ναι! και αυτό το έκανα), δεν έπαιρνα φάρμακα (και ας πονούσε το κεφάλι ή το δόντι μου) δεν έβαφα τα μαλλιά μου, τα νύχια μου, δεν έβαζα ότι να'ναι στο δέρμα μου ... και πολλά άλλα.
Κάθε φορά που έκανα μια κίνηση, οποιαδήποτε κίνηση, σκεφτόμουν τι αντίκτυπο θα είχε στο μωρό μου.
Ένοιωθα συνεχώς αυτή την σύνδεση.
Χαϊδευα την κοιλίτσα μου για να με νοιώσει όσο ήμουν έγκυος, χαϊδευα τα μαλλάκια του και την πλάτη του όσο θήλαζε.
Και εκείνος κλωτσούσε ή με το στόμα γεμάτο γαλατάκι γελώντας έκανε "αγκού".

Συνδεδεμένοι, εγώ και εκείνος.

Όταν τον γέννησα τον αποχωρίστηκα για πρώτη φορά και τώρα που αποθήλασε τον αποχωρίστηκα ξανά.

Έκλαψα και έκλαψα και έκλαψα ...
Για μέρες και για νύχτες έκλαψα για αυτόν τον αποχωρισμό.

Μέχρι που κατάλαβα πως όλη μας η ζωή θα είναι γεμάτη αποχωρισμούς: η πρώτη φορά που θα τον αφήσω στην νταντά για να πάω για δουλειά (ειδικά αν είναι ψηλή, ξανθιά, ουκρανέζα και είναι και ο μπαμπάς στο σπίτι), την πρώτη φορά που θα τον βάλω στο σχολικό (διότι τα δημόσια και δωρεάν σχολεία της φανταστικής μου χώρας έχουν όλα σχολικό), την πρώτη φορά που θα τον αφήσω έξω από την αυλή του σχολείου (γεμάτη με δέντρα και λουλούδια), την πρώτη φορά που θα μου πει να μην τον φιλήσω ξανά έξω από την αυλή του σχολείου γιατί τώρα είναι μεγάλος και σκληρός (και εγώ θα τον εκβιάσω και θα του πω πως δέχομαι μόνο αν στο σπίτι γυρίζοντας μου δώσει δύο ρουφηχτά), την πρώτη φορά που θα βγει για βράδυ χωρίς εμάς (τι θα κάνει;;;), στις πρώτες του διακοπές (αχ αχ παιδί μου που θα πας, πονάει και η καρδιά μου, Νίκο πες στο παιδί δεν είμαστε καλά αυτές τις μέρες μη πάει πουθενά αχ αχ), το πρώτο βράδυ που θα μείνει στο σπίτι κάποιας κοπέλας (ποιος ξέρει τι τσουλάκι θα είναι και αυτή να κοιμίζει αγόρια στο σπίτι της), στις σπουδές του (εννοείτε οτι θα σπουδάσει το παιδί μου σε ένα απο τα φανταστικά πανεπιστήμια της φανταστικής μου χώρας), στο στρατό (όλα θα διαλυθούν σε αυτή τη χώρα αλλά ο στρατός: στρατός!), στο δικό του σπίτι (γιατί θα είναι σπουδαγμένος άρα θα βρει αμέσως μια φανταστική δουλειά με τρελά λεφτά και δεν θα μένει μαζί μας μέχρι τα σαράντα), στο γάμο του (οκ τώρα το γ@μησα)...

Αν και η ζωή είναι γεμάτη μικρούς αποχωρισμούς τελικά η ίδια δίνει πάντα την απάντηση σε όλα.
(Και η σωστή απάντηση είναι το "δ" αλλά έχω ξεχάσει ποια ήταν η ερώτηση)

(Σήμερα έβαψα τα νύχια μου κόκκινα και ο μικρός έχει ξετρελαθεί να παίζει με τα χέρια μου!)

Τα έκανες πατούρα ...

• όταν μόλις βάλαμε τα καθαρά σου ρούχα, είμαστε στην πόρτα για να βγούμε βόλτα και εσύ με ένα μεγαλοπρεπές αγκού έκανες μια γουλιά και ήθελες άλλαγμα από την αρχή
  
• όταν μόλις σου είχα βγάλει την πάνα, σε είχα πλύνει με χλιαρό νερό στον ποπουδάκο σου και εσύ λίγο πριν σου βάλω την καθαρή πάνα έκανες μια ηχηρή κένωση ("πρρρ" για όσους δεν ξέρουν) και εκτόξευσες παντού τον εσωτερικό σου κόσμο
• όταν μόλις σε είχα καθαρίσει από την παραπάνω πατούρα σου έκανες ένα συντριβανάκι, που έφτασε μέχρι το προσωπάκι σου και τρόμαξες, και έκανες όλα σου τα ρούχα μούσκεμα
• όταν σου έδινα γάλα με το μπιμπερό και εσύ δεν κρατήθηκες και φτερνίστηκες
• όταν σου έβαλα μια κουταλίτσα κρέμα στο στοματάκι σου και με ένα μπρρρ την σκόρπισες παντού
  
• όταν ενώ βρισκόσουν σε απόσταση ασφαλείας έκανες ένα μπραφ και αδειάσες στο πάτωμα το πιάτο μου με τα μακαρόνια
  
• όταν ήσουν αλλαγμένος και καθαρός και αποφάσισες να κάνεις κακάκια σου ενώ ταυτόχρονα ήσουν ξαπλωμένος και ήθελες οπωσδήποτε να πιάσεις και τα πόδια σου μέχρι που έγινες σκατουλιένος πατώκορφα
  

και πόσα ακόμα...
Αλλά μην σταματάς Ματσουπίτσου μου γιατί είσαι τόσο χαριτωμένος όταν τα κάνεις όλα πατούρα!