"Μια φορά στο τόσο και εφόσον συνέπεφταν τρεις χιλιάδες πράγματα ταυτόχρονα (ωράρια δουλειάς, φανταστική διάθεση + ακόμα δύο χιλιάδες εννιακόσια ενενήντα οκτώ πράγματα) πέρναγε μέσα από ένα μαγικό τούνελ σε ένα παράλληλο σύμπαν και συναντούσε έναν άλλο κόσμο. Δεν μπορούσε να μείνει παρά μόνο για μερικές ώρες, ύστερα ο ΧρόνοΧώροΣτρόβιλος την κατάπινε και την έφτυνε μπροστά στην πόρτα της πραγματικότητας,σχεδόν γυμνή και ευάλωτη στο ψέμα.
Με τον καιρό μάθαινε να κουμπώνεται καλά, για να μην σκίζονται τα ρούχα της με το στροβίλισμα και να γίνεται όλο και πιο ανθεκτική στο κατασπάραγμα των τύψεων που πάντα έβρισκαν τρόπο να τρυπώνουν στα σωθικά της. Είχε μάθει να μπαλώνει ρούχα και ψυχή, σταυροβελονιά.
Στο παράλληλο σύμπαν, στις λίγες ώρες κβαντικής ανεμελιάς ήθελε να έχουν χώρο μόνο τα τυχαία αγγίγματα, τα αμήχανα χαμόγελα, οι ρόμβοι ή τα τετράγωνα - αναλόγως πως το βλέπεις (!?!) και τα μεγατόνων παθιασμένα φιλιά. Κάθε παρέκλιση που είχε γεύση χειροπιαστής πραγματικότητας έφερνε το συρμό της επιστροφής όλο και πιο κοντά. Οι λιγοστές κουβέντες, το λιγοστό φως της ντροπής, ο λιγοστός ρομαντισμός και οτιδήποτε λιγοστό προκειμένου να μην εκτεθεί στο μεγαλείο που θα μπορούσε να της προσφέρει το παράλληλο σύμπαν.
Και έπειτα;
Έπειτα το ταμείο, το παγωμένο αεράκι στο πρόσωπο - ξύπνα, απλώς ένα παράλληλο σύμπαν είμαι Χαλλόου - είσοδος στον στρόβιλο και να την στο κατώφλι της σιγουριάς".
Μαλακίες γράφω αλλά η ζωή είναι μικρή και έχω και εγώ δικαίωμα στην μαλακία.
