Monday, July 10, 2006

Ο έρως χρόνια δεν κοιτά

Όταν περπατώ συνήθως είμαι σκυφτή. Που και που, από την αφηρημάδα μου, αγκαλιάζω τις κολώνες που βρίσκονται στο δρόμο μου. Όμως σήμερα το απόγευμα στρίβοντας στην γωνία σήκωσα το βλέμμα εξαιτίας του έντονου "μπιπ" από τον συναγερμό του αυτοκινήτου.
Ένας νεαρός τακτοποίησε το σακίδιο στην πλάτη του και κατευθύνθηκε προς το γυμναστήριο.
Το βλέμμα μου όμως δεν στάθηκε σε αυτόν, μου φάνηκε αδιάφορος.
Ο παππούς και η γιαγιά που κάθονταν στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι τους είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Από το "μπιπ" και μετά καρφώθηκαν προς το μέρος μας και μας παρατηρούσαν με μεγάλη προσοχή. Η γιαγιά τον νεαρό, ο παππούς εμένα. Παρακολουθούσα, μέσα από τα γυαλιά μου, πότε τον έναν πότε τον άλλον όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Η γιαγιά κοιτούσε τον γυμνασμένο νεαρό, με το μαύρο σορτσάκι, που περπατούσε γρήγορα και με έντονες κινήσεις. Σήκωσε το χέρι του να φτιάξει τα μαλλιά του, το σήκωσε και εκείνη και άγγιξε τα δικά της. Έστρωσε εκείνος το μπλουζάκι του, τακτοποίησε εκείνη την ρόμπα της. Ύστερα ακούμπησε στα κάγκελα της αυλής και τον ακολούθησε με το βλέμμα της μέχρι την είσοδο του γυμναστηρίου. "Αύριο πάλι" θα σκέφτηκε.

Ενστικτωδώς ελαχιστοποίησα τις κινήσεις μου για να περάσω όσο πιο αόρατα μπορούσα. Το βάδισμα μου ήταν σταθερό, χωρίς αποκλίσεις των μηρών μου δεξιά και αριστερά, και σταμάτησα να παίζω με τα κλειδιά μου. Έσκυψα το βλέμμα μου ξανά αλλά τα μάτια του παππού ήταν κολλημένα πάνω μου. Ή μάλλον πίσω μου.
Έστριψα στην επόμενη γωνία με ανακούφιση. Αγόρασα τσιγάρα και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Προς στιγμήν σκέφτηκα να ακολουθήσω μια διαφορετική διαδρομή αλλά η ζέστη αποφάσισε για μένα. Θα έπαιρνα ξανά τον ίδιο σύντομο δρόμο ελπίζοντας να μην μου τύχει κάποιο απρόοπτο.

Βγαίνοντας στον ίδιο δρόμο το βλέμμα του παππού ήταν εκεί και με περίμενε. Τα βήματα μου ήταν πιο γρήγορα, τα χέρια μου σχεδόν κολλημένα στο πλάι για να αποφύγω το συγχρονισμό με τον βηματισμό μου. Τα κλειδιά στο ένα χέρι ακίνητα, στο άλλο δύο πακέτα τσιγάρα και τα ρέστα. Ένα ευρω και είκοσι λεπτά.
Η γιαγιά είχε φύγει, προφανώς ο δρόμος έχασε το ενδιαφέρον του για εκείνη.

Καθώς πλησίαζα όλο και πιο πολύ αξιολογούσα το φόρεμα μου. Γαλάζιο με ροζ και μπλε πεταλούδες. Τιραντέ. "Θα περάσω χωρίς να το καταλάβει..." κορόϊδεψα τον εαυτό μου.

Ένα ευρω στο χέρι και δύο δεκάλεπτα να τσουλάνε στην άσφαλτο μπροστά από την λευκή καρέκλα του παππού. Στέκομαι και περιμένω να σταματήσουν. Αξιολογώ το φόρεμα μου ξανά. Οι ροζ και οι μπλε πεταλούδες χορεύουν.
Λυγίζω τα γόνατα, σεμνά και σηκώνω το ένα κέρμα. Ανασηκώνομαι και τα μαλλιά μου τα φυσά ο αέρας, η τιράντα μου πέφτει από τους ώμους. Βλέπω τεντωμένο το χέρι του παππού να κρατά το δεύτερο κέρμα.
"Ευχαριστώ" είπα με καλοσύνη
"Εγώ!" είπε με αναστεναγμό.

Πότε σταματάει το κορμί να ποθεί;
Πότε ελευθερώνεται;
Ποτέ;!!

17 comments:

Λύσιππος said...

Υπέροχο το κείμενό σου.

azrael said...

Πολύ καλό. congrats

αθεόφοβος said...

Η ψυχή δεν γερνάει το σώμα γερνάει.

civil said...

Aναμένουμε φωτό με το γαλάζιο φόρεμα με μπλε και ροζ πεταλούδες. Σου έπεσε και η τιράντα... Αι σιχτίρ, μας έφκιαξες πρωί - πρωί! (όπως καταλαβαίνεις, κάποια πράγματα δεν βγαίνουν απ' το μυαλό του άντρα, ποτέ)

anima rana said...

δυστυχώς ποτέ! Κι αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να ζούμε... Αι σιχτίρ, προβληματίστηκα. Θα επισκεφτώ τον Φουστάνο για ένα botoxακι.

mirelen said...

Ώστε κολάζεις και τους παππούδες; Μπράβο.

Кроткая said...

σταματάει;;

An-Lu said...

Ποτέ φυσικά!!!!!
Του έφτιαξες τη μέρα του παππού!

museologist said...

Καλησπέρα. Πρώτο σχόλιο στο blog σου, πολύ όμορφο...το κείμενο φυσικά, όχι το σχόλιο :-)

snikolas said...

Ρε μήπως έβαλε ο παππούς στοίχημα με την γιαγιά για το ποιος από τους δύο θα βρει πρώτος γκόμενο-α; :)

Fibi said...

τα μάτια είναι για να βλέπουμε, άρα όσο έχουμε την όρασή μας το μάτι θα παίζει.

πολυ καλό post

Anonymous said...

τωρα χαλαστηκα, ελπιζω να τελειωνει, χωρις αυτο θα ημασταν ευτυχισμενοι ακομα και στη φυλακη...ασε που χωρις αυτο δεν θα υπηρχαν φυλακές

Σταυρούλα said...

Ποτεέ φυσικά!Τέτοια κούκλα που (θα)είσαι πώς να μην κολαστεί ο παππούς!

civil said...

alex, έψαξα το βιβλίο σου στην Πρωτοπορεία στη Θεσσαλονίκη. Βρήκαν το ISBN στον υπολογιστή, αλλά δεν έχουν φέρει ακόμη, λέει, τον τίτλο. Γιατί;

alex said...

civil, δεν ξέρω γιατί, είναι κάτι με το οποίο εγώ δεν έχω σχέση.
Αλλά κάποια στιγμή θα έρθει φαντάζομαι. Ζήτησε από το βιβλιοπωλείο να στο παραγγείλουν.
Ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον :)

Anonymous said...

Ποτέ. Το είπες μόνη σου. Η σχεδόν ετοιμοθάνατη θεία άπλωσε το χέρι να φτιάξει τα μαλιά της όταν η νοσοκόμα της είπε ότι θα μπει ο γιατρός να τη δει! Τι άλλο θέλεις;

Anonymous said...

You have an outstanding good and well structured site. I enjoyed browsing through it Winning numbers for pay day lottery Futura office furniture Tips lower cholesterol pornstar pornstar Order meridia online dream pharmaceutical travel south america home based business Zoloft ringing ears web hosting